Tja, Kaj Skagen, dette held vel ikkje? Dei fire sidene om Georg Johannesen i Dag og Tid 4. november minner om at skiljet mellom eit middels essay og ein laust komponert artikkel er gråtynt. Å bruke kategoriar som poesi, politikk og heltedyrking til å forstå kva Georg Johannesen utretta over tid, er dårleg tenkt. Det blir ikkje betre av å blande desse kategoriane saman. Likevel har Skagen rett på eitt punkt.
Vil ein forstå politiske utviklingstrekk i kulturmiljø i andre halvdel av 1900-talet, er Georg Johannesen ein dårleg inngang. Skagen pressar nær sagt alt han kjem over, inn på den forenklande og forelda venstre–høgre-aksen. I dei 1950- og 60-åra som Skagen skriv mest om, var statsvitarar og sosiologar som Stein Rokkan i full gang med å vise at meir raffinerte konfliktmodellar måtte til for å forstå samfunnet. Dit ser ikkje Skagen og held seg til ei falma førestilling om at poetokratiet er viktig politisk.
Politisk sett er det mest interessante ved Johannesen at han formulerte visse typar kritikk lenge før 1968-myten heimsøkte landet og presumptivt intellektuelle skarpingar byrja sykle på vatnet. Etter Praha 1968 og Brussel 1972, om ikkje før, var den aristokratiske kommunisten Georg Johannesen politisk uinteressant og irrelevant.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
