Uvilje hos målaktivistane
Finn-Erik Vinje.
Håkon Mosvold Larsen / NTB
Ein må stå på rett språkpolitisk grunn for å bli tatt seriøst.
I Dag og Tid 5. april skreiv eg «Nokre ord omkring eit kjensleg kapittel i biografien om Finn-Erik Vinje». Eg peika på at Mållagets åtak på Vinje som fiende av nynorsk og «alt folkeleg språk» var urettvist, og at Tove Bulls artikkel i Syn og Segn 1988 om denne «rikssynsaren» ikkje var så «sakleg» og «kritisk» som ho og Ottar Grepstad ville ha det til. Eg avslutta med at språkdebatten kunne trenge meir «tvisyn».
Ottar Grepstads svar i Dag og Tid 12. april ber tittelen «Tvisyn med skylappar». Han synest det er «freidig» av meg å vere den som skal mane til tvisyn i den norske språkdebatten.
Grepstad har nemleg for lengst plassert meg i fiendeleiren, «dei som forvaltar det historiske fleirtalshegemoniet», og det er typisk at oppmodinga om å beherske seg kjem derifrå, skriv han.
Vinje-biografen Hem kallar Tove Bulls artikkel «karakterdrap». Dette er ifølgje Grepstad eit feilsyn, og feilen er at Hem «vik unna å ta stilling til det språkpolitiske grunnlaget for kritikken Bull la fram».
Ein må altså stå på rett språkpolitisk grunn for å bli tatt seriøst.
«Hos Løberg stengjer skylappar for tvisynet», meiner Grepstad. «Sjenerøst og profesjonelt sende altså Bull manuskriptet til Vinje lenge før publisering. Dette kommenterer Løberg på verste vis. ’[Vinje] fekk på førehand vite at han skulle avrettast!’»
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
