Eg parkerer ved ein bilverkstad utanfor Bergen. Det er ein slange til girkassa som skal skiftast, og eg har ein ventetime. Det inneber at eg skal venta her på huset medan operasjonen vert utført. Ventetimane er dei mest populære, så eg har faktisk venta på denne timen i over ein månad.

Å gå inn døra er som å entra eit sjukehus som liknar eit hotell. Ytterveggane er i glas frå topp til tå, og store, mørkegrå fliser dekkjer golvet. At det er ein verkstad her med oljesøl, skitne filler og sveiseapparat, er umogeleg å sjå, høyra eller lukta. Men eg veit han finst, gøymd bak massive veggar og ein skinande fasade. Du får ikkje sjå operasjonsbordet her.

Eg sjekkar inn i resepsjonen og gjev frå meg nøkkelen til ein velkledd og høfleg mann. Han viser meg vidare til venterommet, med bardisk, sofa, stikkontaktar og kaffiautomat med ti val. Eg er godt førebudd på å venta, har pakka med meg to bøker, teiknesaker, laptop og bank-ID-brikka, og slår meg ned ved bardisken.

Det er alt ein annan som ventar når eg kjem. Han liknar på Bernie Sanders med munnbind, men utan strikkevottar. Dessutan sit han ikkje. Han går, i eit ganglag eg snart bit meg merke i. For finst det ein eigen ventegonge?

Ganglaget hos menneske er delt inn i to fasar, standfasen og svingfasen. Standfasen er tida frå eine hælen treffer bakken og til stortåa på same fot vert løfta att, og utgjer 60 prosent av eit normalt ganglag. Svingfasen – dei resterande 40 prosentane – er når beinet er i lufta og svingar seg fram til neste steg. I denne tida vert kroppsvekta flytta frå foten som står, til foten som svingar seg fram.

Men denne ventande mannen går ikkje slik. Han sig framover så seint at foten i løpet av svingfasen må ta seg ein liten snei i bakken på veg fram til standfasen, elles ville han falle til eine sida. Denne sneiinga lagar ein lyd, som om han filer vekk ørlite grann av skosolen på dei mørkegrå flisene. Av og til stilnar lyden. Då har mannen stoppa opp ved vindauget, og står litt i total standfase og ser ut, før han er på ’an igjen.

Det er nesten provoserande at han ikkje nyttar seg av fasilitetane her. Eg får lyst å stikka til han telefonen min og spørja om han i det minste ikkje vil sjå om det er Pokémon i området.

Ein person til kjem inn og set seg i sofaen bak meg. Eg snur meg halvvegs, nett nok til å sjå at det er ei kvinne med ein telefon. Ho ser ung ut. Det fyrste eg tenkjer, er 14 år, men då kunne ho ikkje ha vore her med bilen sin, så eg rundar opp til 20. Ingen av oss seier noko, før dama etter fem minutt ringjer nokon. Ho presenterer seg og spør etter Ina. Eg tippar at Ina er oppteken, og at personen i andre enden spør kva det gjeld.

– Det gjeld nokre extensions. Dei har begynt å liggja utanpå, seier ho og lurer på om Ina kan fiksa det, helst i dag. Men det må bli seinare, iallfall to timar til, for no ventar ho på bilen. Det høyrest ut som det går vegen.

Røysta hennar er mørkare og ruare enn eg hadde venta. Etter stemma å døma er dette ei dame på over femti år.

Extensions. Då eg var tenåring, visste eg ikkje kva ordet betydde, men i dag kan du spørja kva ungdom som helst om kva extensions er, og han vil vita det. Extensions er forlenging av ungdommen, eit grep for å utvida ventetida mot å verta gamal.

Det gjer du ved å leggja til meir hår på hovudet, til dømes ved å teipa det fast i håret du alt har, heilt inne ved festet. Når håret ditt veks, fylgjer laushåret med, så av og til (kvar fjerde til sjette veke, ifylgje frisørsalongen Nikita) må laushåret heisast opp att. Og hugs: «Montering, heising og fjerning av hår skal alltid utføres profesjonelt hos din frisør.»

Eg vert nyfiken på denne dama og går til kaffiautomaten berre for å sjå. Ho har fyldig svart hår, ho ser ikkje opp idet eg passerer henne, men sit i sofaen og stirer i telefonen. Frå automaten kan eg sjå mobilskjermen hennar. Ho ser på bilete av nokre støvlar, lyse med kvit sole. Det ser ut som ho er i ein nettbutikk. Sit ho her og shoppar? Ja, ja, kvifor ikkje.

Det slår meg at desse to brukar ventetida si på diametralt ulike måtar. Den stoiske spaseraren i eine enden og kvinna med telefonen i andre.

Mannen har ikkje hastverk, han treng ikkje ein skjerm å leia merksemda mot. Tankane mine går til dialogen Faidon av Platon, der han skildrar Sokrates’ ventetid frå dødsdomen kom, og dagane fram til giftbegeret skulle drikkast. Sokrates stressa ikkje med ting han skulle få gjort, han gjekk rundt og prata med fylgjesvennane sine om livet, døden og sjela, med ein makelaus aksept for lagnaden sin.

Eg fryktar at mannen representerer ein utdøyande rase, dei som fritt kan venta utan å ty til digitale stimuli.

Er ikkje ein distraksjonsfri time i sakte gange meir livsforlengjande enn ein time på ein skjerm der ein manisk legg planar om å sjå yngre ut medan livet glir forbi?

Eg er ikkje betre sjølv. Heime kan eg sulla rundt i timevis utan å heilt ha greie på kva eg gjer, men i denne ventetimen har eg nok å setja fingrane i. Eg har eit gnagande behov for å bruka tida effektivt.

Somme gongar sparar eg på tida når eg helst bør slå ho i hel. Andre gongar slår eg i hel tid når eg eigentleg vil spara på henne.

Ein lærdom eg plukka med meg i unge år, er at når ein køyrer inn i eit parkeringshus, er det om å gjera å få parkeringsplass nærast inngangen, eller utgangen, dit ein skal. Dette for å sleppa å bruka tid på å gå så langt. Ta ByGarasjen i Bergen som døme. Eg har minne om at far min køyrde fleire rundar i anlegget, i stimen som prøvde å få ein plass på ei av dei fremste rekkjene, nærast kjøpesenteret og byen. Klarte me det, var det som ein vinst. Då var me heldige. Ingen rekna på tida me brukte på å trilla rundt og forbanna dei som knabba plassane rett framfor oss.

Slik har eg sjølv halde på, men no er det slutt. Sist eg var i ByGarasjen, parkerte eg i andre høgda, rekkje 17, på den fyrste parkeringsplassen eg fann. I heilt normalt ganglag tok det meg to minutt å gå frå bilen og bort til inngangen.

– Nilsen?

Det kjem ein skjortekledd mann frå bak resepsjonen og ut mot venteområdet. Nilsen, som vandraren heiter, har sige seg inn i eit anna hjørne av lokalet, men responderer kjapt. På sekundet legg han om til kappgang og er rask på pletten. Dei utvekslar nokre ord, Nilsen får giftbegeret, eg meiner nøkkelen, og er ute av syne på null komma niks.

Dei er litt som legar, desse bilfolka. Titulerer oss med etternamn, kjem med diagnosar, gjev oss nye timar og tek godt betalt med mindre det går på garantien – bilbransjens frikort.

I samband med at ho hentar seg kaffi i automaten, skiftar dama i sofaen avdeling. Ho tek veska i eine handa og telefonen i andre og set seg i andre enden av bardisken.

Då ser eg det, fottøyet hennar. Ho har forsyne meg på seg nett dei same støvlane som ho såg på på telefonen for litt sidan. Dei ser heilt nye ut, den kvite solen er framleis heilt kvit. Kvifor søkjer ho opp ei vare ho alt har? Ser ho kva støvlane kostar ein annan stad, eller om dei er billegare eller dyrare no enn då ho sjølv kjøpte dei? Kanskje ho har fått dei i gåve og vil finna ut kor mykje ho er verd i augo til gjevaren?

Eg rekk ikkje å vurdera om eg skal seia noko, før «Clement?» kling i lokalet.

Ei dame kjem ut frå ei dør, som eg ser føre meg leier til ei anna dør, som igjen går inn mot den hemmelege verkstaden.

– Då er bilen din klar. Han ventar på deg like ved inngangen.

Eg håpar han nyttar ventetida godt, tenkjer eg og sneier foten i svingfasen på veg ut døra.

May Linn Clement

May Linn Clement er fast teiknar og skribent i Dag og Tid.