Den blå bilen utanfor kiosken har stått der i tre veker minst, om ikkje meir. Eg anar ikkje kven eigaren er, og bør kanskje ringa lensmannen og høyra kva eg skal gjera med det. Bilen tek opp ein av parkeringsplassane som er meinte for kundane mine, men eigentleg er det ikkje så farleg, det er sjeldan at alle plassane er opptekne samstundes.

Kanskje er det berre bra at det står ein bil der, slik at det verkar som om dette er ein populær Narvesen-kiosk der folk stadig er innom for handla noko. Ein kiosk som ikkje står i fare for å bli stengd for godt på grunn av sviktande omsetning. Bilen har tilhengarfeste, men eg legg merke til at kuledekselet er borte, utan at det treng å bety noko. Eigaren av den blå bilen har nok erfart det same som eg: Livet blir enklare og betre i bilar med tilhengarfeste.

Eg har to stolar bak disken som eg brukar om eg vil avlaste beina, den eine er høg, nett som ein barkrakk, den andre er så låg at set eg meg på han, ser eg ikkje bilen utanfor, og kundar som kjem inn, ser ikkje meg heller, berre nokre hårtustar som stikk opp.

Det er lite folk innom i dag, og store delar av tida står eg berre bak disken og stirar ut på bilen. Eg kunne ha lese i boka eg har liggjande, den som skulle vera så bra, eller vaska dei skitne vindauga ut mot vegen. Eit eldre ektepar kjem til fots og ruslar forbi utan å ensa bilen. Andre bilar passerer, dei fleste kjenner eg att. Bilar bør ikkje stå i ro for lenge, då rustar dei fast og blir vrange å ha med å gjera, dei treng å komma seg rundt akkurat som folk. Er det slik at dei ikkje skal brukast på ei stund, er det best å stå i ein garasje.

Eg lurar på kven det kan vera sin bil. Ein morgon stod han berre der, så i løpet av natta hadde altså nokon funne det for godt å setja frå seg bilen sin utanfor kiosken min og berre drege sin veg på anna vis.

Eg tek ein tur ut og ruslar rundt bilen medan eg sparkar i dekka og konstaterer at dei har nok luft. Ein liten augneblink synest eg det sit nokon i baksetet, men det gjer det heldigvis ikkje. Alle dørene er låste, så eg kjem meg ikkje inn slik at eg kan prøvesitja. Kanskje er det alkohol inne i biletet, men det tek vel ikkje tre veker å komma seg etter ei fyllekule?

Noko anna må ha skjedd, noko uventa. Kanskje er det full skjering i eit forhold. Men kvifor sette vedkommande frå seg bilen? Ein bil kan vera fin og stikka av i, vekk frå det gamle livet og ein sur mann, om det då er bilen til ei kvinne. Det kan vera ein mann, men eg trur det er ei kvinne, sjølv om eg ikkje har nokon god grunn til å tru det. Magekjensla, berre. Det er nok difor eg nøler med å kontakta lensmannen. Ei kvinne som har trøbbel på heimebane, har nok å stri med om ikkje lensmannen skal komma og plaga henne med alle slags spørsmål om ein feilparkert bil.

Kva om bilen aldri blir henta? Kan eg berre lura han med meg heim då, og lata som ingenting? Det er ikkje godt å seia. Eg får venta nokre dagar til. Bilen plagar meg ikkje, dessutan har han tilhengarfeste. Noko som er eit pluss på alle måtar.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.