Eg kom meg endeleg opp av sofaen og ut, og heldt på å bere nokre plankar frå garasjen og bort til huset. Plutseleg står Odd Vinterstø i tunet og lurer på kva eg skal til med? Han hadde parkert bortmed hovudvegen, så eg høyrde ikkje at han kom.

– Du skremmer vettet av meg.

– Eg beklagar.

– Eg skal berre sage opp nokre plankar.

– Byggjeprosjekt?

– Ja, det er vel det, seier eg, utan å vilje røpe så mykje meir.

Eg har ikkje noka plikt til å halde Odd Vinterstø oppdatert på alt eg gjer. Det har ikkje han noko med.

Det passar dårleg med besøk, og eg håpar han er på farten og berre stakk innom for å seie hei. Eg liker å arbeide i fred, då tenkjer eg mykje klarare. Odd set seg til i trappa og verkar som han har all verda av tid. Han er ikkje den verste å snakke med, eg skjønar berre ikkje korleis han disponerer dagane. Er det ingen som ventar der heime? No blir han vel sitjande og fortelje om alle prosjekta sine, men eg kjenner ingen som med eigne auge har sett han halde på med noko.

No må eg berre gjere det eg hadde tenkt.

– Du må berre gjere det du hadde tenkt, seier Odd.

Eg finn fram handsaga, og Odd byrjar å mase om ei kapp- og gjærsag me kan køyre heim til han og hente. Den kan eg berre låne, han skal ikkje bruke ho sjølv i dag, så det er ikkje noko problem.

– Elles takk, det var snilt, seier eg.

Men eg liker best å sage for hand. Det er ikkje så mykje eg skal sage heller.

Eg har teke ut ein stol frå skuret, der har me alt mogleg av verktøy og ting som høyrer til hagen. Eg legg ein av de lengste plankane over stolen, og Odd spør om han skal halde i enden. Det kan du godt, svarar eg. Det er ikkje lett å hanskast med ein så lang planke åleine. Så slepp eg at beten eg skal sage av, dett i bakken når eg kjem igjennom med saga.

– Du må ikkje dra planken opp, seier eg, då kiler saga seg.

– Eg dreg ikkje opp.

– Du må ikkje presse ned heller, for då blir det òg gale.

– Det blir gale same kva eg gjer.

– Nei, det var ikkje det eg meinte.

– Kva var det då du meinte?

– Berre det eg sa: at saga kiler seg om du dreg for hardt opp.

Odd forstår ikkje kva eg meiner, eller så vil han ikkje forstå. Eg hadde klart det betre åleine, utan hjelp. Han klarer ikkje å halde beint, anten dreg han opp, eller så pressar han ned. Det er rett før eg ber Odd sleppe og gå og setje seg i trappa att. Men eg sagar berre vidare, på trass. Det er ikkje så mykje att, under halve planken.

Saga er litt sløv men eg sagar på, og når eg er nesten gjennom, seier eg takk for hjelpa og signaliserer tydeleg at eg vil ta over haldinga sjølv. Det går ikkje Odd Vinterstø med på, så det nyttar ikkje. Men no held han altfor slapt, og rett før saga er gjennom, blir tyngda for stor og ei diger flis sprekk innover i den delen eg skal bruke, så knekk flisa og planken, og eg kan ikkje bruke nokon av delane. Alt er øydelagt.

Frank Tønnesen