Utanom oss er det berre to andre karar i baren. Dei sit ved kvart sitt bord, seier ingenting, stirer berre tomt framfor seg. Me er samla rundt eit litt større bord og lurer på kor tida har blitt av. Det blinkar i lysa, snart er det for seint å komme med det ein har på hjartet, men om me skundar oss, er det fullt mogleg å rekke ein runde til.

Eg lèt meg imponere av korleis nokon heller innpå med øl, glas etter glas som om det ikkje finst botn, det renn ned som i eit sluk. Slik er det ikkje for meg, og eg blir ikkje nødvendigvis meir tyrst om kvelden enn om dagen, enkelte gonger synest eg til og med det smakar vondt, og må tvinge det i meg.

Bartenderen har ikkje gjort mykje ut av seg denne kvelden, men no ber han oss byrje å tenkje på å trekkje ut av lokalet. Me lover å gjere som han seier, men blir berre sitjande. Det er ingenting anna som hender i kveld, og me kunne tenkt oss å sitje her i mange timar til.

Han blæs ut eit stearinlys på eit anna bord og plukkar med seg eit par tomme glas. Dei to andre karane som ikkje verkar som dei har noko med kvarandre å gjere, forsvinn ut døra. Me drikk, ler og gjentek oss sjølve.

Etter ei stund kjem bartenderen tilbake og stiller seg opp ved bordet.

– Det er stengjetid og vel så det, seier han, litt meir bestemt i tonen.

Alt no?, tenkjer eg. Svært så ivrig han er etter å få oss av garde.

– Kan me drikke opp, spør eg.

Men no er han lei og meiner at det har me hatt meir enn nok tid til å gjere. Så då er det vel slutt. Folk byrjar å reise seg, eg reiser meg sjølv og merkar at det er altfor lenge sidan. Jakka er flat og skrukkete etter at eg halvvegs har sete på ho. Eg burde brukt knaggane ved ytterdøra då me kom, men eg strena berre forbi og hengde ho over stolen då me fann ein plass. I løpet av kvelden har ho vore i golvet eit par gonger. Etter kvart sklei ho ned på innsida av ryggstøet utan at eg merka det; erma hang og subba i det skitne golvet, eg trakka på dei då eg kom tilbake frå toalettet.

Det er slutt på tolmodet til bartenderen, han har skrudd på fullt lys i taket og byrjar å tørke av bordet vårt mens me held på å gjere oss klare til å gå. Eg lèt det stå igjen ein slurk, med nokre daude dropar eg klarer meg godt utan. Dei andre har drukke opp.

– Takk for no, seier eg utan å kikke opp.

I løpet av kvelden har eg sete så uroleg på stolen at jakka har snudd seg rundt. Eg strekker armane ned bak meg og tek ho på, opp ned. Nokon ler når eg vrenger ho av meg att, no er det ingenting som stemmer. Når me går ut, ringer det i bjølla over døra. Ingen orkar så mykje meir, og det er ikkje så mange alternativ att heller. Me seier ha det til kvarandre, dei som skal same veg tek fylgje og skil lag andre stader. Eg vil helst ikkje skilje lag, men sidan eg skal i ei heilt anna retning, er det ikkje til å unngå.

Kveldane har blitt kaldare, og mange av oss er altfor tynt kledde.

Frank Tønnesen