Like ved der huset til Olav og Margit så vidt kan skimtast bak ein haug, heng ein blaut vott i toppen av ei brøytestikke. Ein liten gut står på tå og prøver å rekke opp.

– Ikkje rør votten, seier faren, som står ved sida av guten.

– Berre la han henge.

Votten dukka opp då snøen smelta. Ein eller annan fekk auge på votten som låg der på asfalten, og tenkte at det minste eg kan gjere, er å hengje han opp. Slik kan dei som saknar ein vott, og tilfeldigvis kjem forbi, lettare få auge på han.

Ein bil kjem køyrande, og kanskje ser føraren votten i sidesynet ein augneblink. Han heng i toppen av brøytestikka og helsar på alle som dreg forbi.

Faren tek guten i handa og ser til at han står godt ut av vegen i det bilen passerer. Etterpå går dei vidare, medan votten berre blir hengande.

Brøytestikkene skal markere kor vegen går om vinteren, og gjere det enklare for brøytebilen og andre vegfarande. I svingane står dei tettare enn på lange rette strekningar. Men kor nøye denne oppmålinga av avstanden mellom brøytestikkene blir gjord, er ikkje godt å seie, det verkar som det varierer og ikkje er så nøye.

Kanskje hugsa ingen om dei hadde vottar med på tur den dagen. Eller så oppdaga dei det med ein gong dei kom heim, og sette i gang ein leiteaksjon, som varte resten av dagen og til langt utpå kvelden, heilt til det blei mørkt og alle var kalde og leie, og det ikkje var fleire stader igjen å leite som dei kunne tenkje seg. Nokon grein av di votten var heimestrikka og heilt umogleg å erstatte. Slik det er med mange ting som ikkje utan vidare berre kan erstattast av noko som skal gjere same nytta.

Sjølv om det har gått mange veker og folk har sparka og drege i brøytestikka, heng votten der enno. Det spørst om han nokon gong blir den same igjen. Regnet har gjort han tung og lang og tynn.

Dei har leita heime, tømt innhaldet i ei fullstappa skuffe på golvet utan å finne votten som manglar. Berre andre vottar og luer og eit altfor stort grønaktig sjal som aldri blei nokon suksess, og som dei hadde gløymt heilt ut.

Eigaren gjekk berre vidare den gongen utan å merke at votten blei liggjande att på vegen. Han vog mest ingenting og laga ikkje lyd då han trefte asfalten. Den andre votten blei med heim, men det hjelper så lite når han er åleine og ikkje passar saman med nokon av dei andre. Han er så å seie verdilaus, for mest sannsynleg kjem ikkje dei som har mista votten, til å skjøne at det er her dei må leite, på denne vegen, i denne svingen, der huset til Olav og Margit så vidt kan skimtast bak haugen.

Vegvesenet kjem snart og samlar inn brøytestikkene for i år. Slik er det kvar vår, i alle fall på desse kantar av landet. Dei har stått sidan i haust, nokre peiker framleis rett opp, andre har lagt seg litt innover i vegbanen eller utover grøftekanten. Nokre har ramla eller blitt dregne opp med vilje og slengde ifrå seg berre for moro skuld.

Ingen kan vite nøyaktig kva dag Vegvesenet dukkar opp, men truleg kjem dei no i april. Det spørst om dei bryr seg om ein liten heimestrikka vott.

Frank Tønnesen