Bryllaup (2)

For nokre dagar sidan melde dei berre regn, men no blir det sol og varmt heile dagen. Sverre har enno ikkje fått fiksa klimaanlegget og sit i kortbukse og køyrer til bryllaupet i Sauda. Dressjakka og buksa ligg samanbretta i baksetet, og skjorta heng i handtaket over eine døra.

Planen er å låne eit toalett på ein bensinstasjon og kle seg om før han kjem fram. Eller stoppe langs vegen og hive kortbuksa av og berre byte i ein fart. Det vil skje så fort at folk i bilane som passerer, ikkje kan vere sikre på om det verkeleg er ein mann i underbukse som står der. Ein annan vri er å kle seg om i bilen.

Sverre gløymer aldri køyreturane med onkel Karsten, ein gong var dei i Mandal utan å ha noko ærend. Dei kjøpte varmmat på butikken og sat og åt i bilen med dørene opne. På heimvegen køyrde dei ut til Lista fyr. Karsten kjende ein som kom og låste opp fyret, slik at dei kunne klatre til topps.

Sverre er nøydd til å finne noko til Aina og Torstein og svingar av hovudvegen ved eit digert skilt det står «Keramikk» på. Han følgjer ein grusveg vidare til eit hus som ser heilt vanleg ut. Inne treffer han ein mann som har på seg eit forkle fullt av størkna leire.

– Sei ifrå om du vil ha hjelp, seier mannen med runde, raude briller og krøllete sølvgrått hår.

Sverre har ei boble i halsen, og det kjem ein rar lyd til svar.

– Eg er der inne om det skulle vere noko, seier mannen og peiker mot eit anna rom, men så blir han berre ståande og stire på Sverre.

Eit par breie tekoppar med nokre krusedullar på er nedsett 50 prosent. Det får bli med dei, sjølv om han ikkje kunne tenkt seg å ha dei sjølve.

– Er det ei gåve?

– Ja, eg er på veg til eit bryllaup, seier Sverre, og kjenner at han treng å låne eit toalett.

– Då skal eg pakke dei inn, seier mannen, fingrane hans er fulle av leire, dei òg.

Sverre får seg ikkje til å spørje og ser ikkje noko skilt med toalett på heller.

Kort tid etter at han har starta å køyre vidare, må han stoppe. No går det ikkje an halde seg så mykje lenger. Kroppen har skjønt at det nærmar seg, og har sett i gang ein prosess det er umogleg å stoppe. Han hiv bilen inn i ei busslomme og småspring rundt på baksida av busskuret. På eit jorde kjem ein traktor køyrande midt imot. Sverre kan ikkje stå der og pisse og lèt som om han berre strekkjer på beina.

Han er fullstendig sprengd og held på å trø i hundedrit på veg tilbake til bilen. Han opnar framdøra. Her kan eg jo stå, nesten som ein bås, tenkjer Sverre. Det einaste som betyr noko, er å få det ut. No går det fort, og strålen treffer innsida av døra, og det renn ned i lomma på vognkortet til tilhengaren, nokre serviettar og gammalt sjokoladepapir.

Det er bursdag og julaftan på ein gong og utan tvil dagens høgdepunkt. Han står med knekk i knea og får styrt resten ned i bakken. Det sprutar på skoa og låra. Ein buss kjem og blinkar og vil inn i busslomma, han tutar fleire gonger. Sverre lèt som ingenting og køyrer vidare.

Framhald

Frank Tønnesen