Jazz / Samtids­musikk

Trygve Seim og Frode Haltli:

Our Time

Trygve Seim, sopran- og tenorsaksofon; Frode Haltli, akkordeon. ECM

Til neste år feirar Trygve Seim og Frode Haltli 25 års musikalsk samarbeid. Dette er likevel berre den andre duoplata deira. Den første, Yeraz, kom i 2008. Musikken er, som alltid når desse to set kvarandre stemne, stort sett improvisert. Det kan vera vanskeleg å ta inn fordi dei to har utvikla eit uttrykk som i dynamisk forstand og i replikkunst er så å seia formfullenda.

Tonekvaliteten i dei respektive instrumenta er med på å gjera kvart eit stykke til ei kleinkunstperle. Seim er vel den saksofonisten som har teke arven etter Garbarek lengst, og på eiga hand utvida paletten monaleg. Han har funne tvillingsjela si i Haltli. Heile plata fungerer som ein illustrasjon av dette poenget, men for meg står «Improvisation No. 3» fram som eit høgdepunkt på dei fleste vis. Det gjev Seims folkemusikkinspirerte «Fanfare» eit uvanleg inderleg preg.

Vanlegvis følgjer improvisasjonen temaet, men Seim og Haltli snur gjerne på det. «Improvisation 1–4» vert alle etterfølgde av eit skrive stykke, gjerne som ein kort konklusjon. «Fanfare» følgjer etter to av improvisasjonane, medan nordindiske «Shyama Sundara Madana Mohana» og Stravinskijs «Les Cinq Doigts No. 5» følgjer etter dei to andre, og det er verkeleg snakk om konklusjonar.

I tillegg har dei med Haltlis «Du, mi tid», Seims signaturlåt no om dagen, den ukrainske voggesongen «Oy Khodyt’ Son, Kolo Vikon» og den sorgtunge «Elegi», også ført i pennen av Seim. Our Time er tidlaus.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.