Grunnlov og språklov
Det originale grunnlovsdokumentet.
Foto: Berit Roald / NTB
Etter innlegga frå Lars S. Vikør og Olav Randen i Dag og Tid 16. og 23. august er det nødvendig å spole attende til utgangspunktet om at grunnlov og lov må samsvare. Dette handlar om kva Stortinget alt har vedteke, altså juss og politikk. I staden held både Vikør og Randen seg til lingvistiske spørsmål i ordskiftet om framlegget til språkparagraf i Grunnlova.
Randen hevdar 23. august at det ikkje står noko om nynorsk som standardtalemål i grunngivinga frå dei åtte stortingsrepresentantane. Det er heilt feil. Alt i andre avsnittet i Grunnlovsframlegg 4 (2023–2024) nemner dei dette, og dei gjer det to gonger. Dei viser til «standardiserte og ustandardiserte skriftlege og munnlege variantar av norsk» og skriv om «heile breidda av munnleg norsk frå dialektar til nynorsk og bokmål som standardtalemål».
Grunnlaget for kritikken min i Dag og Tid 5. juli var at ordlyden i framlegget frå dei åtte skaper avvik mellom den overordna Grunnlova og den underordna språklova. Ordlyden dekkjer ikkje den rettstilstanden Stortinget alt har vedteke, og heller ikkje den uttrykte intensjonen i grunngivinga. Det er konstitusjonelt alvorleg. Når verken Randen eller Vikør kommenterer dette, går ordskiftet mot slutten for min del.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
