Éin kvalitet ved Festspela er at det er mange scener og mange artistar. Høgdepunkta kan liggje i ein bakgard eller kome seint på natta. I år var nordsvenske Johan Airijoki og bandet hans eit slikt. Airijoki kjem frå gruvebyen Gällivare og heldt også opningsprologen i år.

Vi som har vore i Gällivare, veit at det er ein annan stad, litt som Finnmark. Det kan det bli tøff rock av. Airijoki skriv rått og brutalt, men også med varme og kjensle. Og han syng med sjeldan intensitet og energi. Til saman minner det litt om Tom Waits, sjølv om musikken ikkje har same uttrykk.

Det ferske nordnorske bandet Rustholk var også ei positiv overrasking. Dei er rotfesta i norsk viserock. Tankane går attende til 70-talets nordnorske visebylgje, men dei unge musikarane har klart å gi teksten og musikken eit eige uttrykk. Desse får vi høyre meir frå.