– Eg hugsar smellet, seier eg først.

Det kom frå langt unna og, trudde eg, frå himmelen, ikkje bakken. Eg hugsar at eg trudde det var tore. At eg tenkte, å, så koseleg med tore, då blir det sikkert torevêr og regn snart. Herleg, hardt, sommarregn. Eg sat i sofaen min, minnest eg, med opne vindauge og såg på Tour de France.

No sit vi på ein benk på Majorstua, Anders og eg, det er tidleg ein fredag i Oslo, veldig tidleg, nesten ubehageleg tidleg, og folka som går forbi, går fort og bestemt. Vil ikkje somle i det kalde vêret.

Anders har litt lenger hår no enn han hadde i filmen Oslo, 31 august. Eg seier eg likar det best kort, som i Oslo 31. august.

– Ja, seier Anders.

– Er du gladare no enn den gongen? spør eg.

– Kva for ein gong? seier Anders

– Den gongen, den 31. august.

– Å. Eg er verken det eine eller det andre, trur eg.

– Men du var jo så lei deg då. Det er ikkje blitt litt betre?

– Eg var ikkje lei meg, Nils-Øivind, det var karakteren eg spelte som var lei seg, seier Anders.

Eg ser på han.

– Ja, sjølvsagt, seier eg, sjølvsagt. Så ser eg ned.

– Kanskje du treng å bli litt gladare enn du var den gongen? spør Anders med eit smil.

– Ja, kanskje. Men det var ikkje eg som gjekk ut i elva med stein i lommene, altså.

– Det var ikkje eg, heller, seier Anders.

– Nei, seier eg. Det er berre … litt vanskeleg ikkje å tenkje på han, når eg tenkjer på deg. Og nesten umogleg no som vi sit samen. Eg får ein trong til å hjelpe, muntre deg opp, glede deg. Eg vil ikkje at du skal vere lei deg.

– Og eg er ikkje det, seier Anders.

Vi ser rundt oss på nytt. Litt meir sol rundt oss no. Litt varmare. Folka litt meir avslappa i tråkket.

– Og no skal du spele … han? seier eg.

– Ja, seier Anders stille.

– Eg skulle ønske du ikkje … skulle det, seier eg.

– Det skjønar eg, seier Anders stille.

– Og da blir det jo enda ein Anders, seier eg. – Du er Anders som er deg, du er Anders frå Oslo 31. august og no altså skal du spele han Anders. Er det ikkje rart at dei tre kan heite det same?

Anders nikkar.

– Så ulike menneske, alle med same namn?

Anders nikkar på nytt.

– Dagen etter, seier eg så. – Altså, dagen etter … det skjedde, hadde mor mi fødselsdag. Visste du det? Nei, sjølvsagt visste du ikkje det. Eg hugsar eg ringde henne for å gratulere. Ho sa: «Å, nei, no blir ingenting det same.» Der «å, nei»-et gjekk på at eg ikkje måtte gratulere no. At vi ikkje lenger levde i ei verd der folk kunne gratulerast. Eller burde gratulerast. At no var verda berre terror.

– Men det er ho ikkje, seier Anders.

– Nei? seier eg.

– Nei, nei. For her sit vi, ikkje sant? I eit snart fantastisk lys, på gudskjelovfredag, vi har varme kle og snakkar fordrageleg saman, og jula er ikkje langt unna, ikkje den første snøen heller. Du har mykje å glede deg til enno.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggjar.