– Så kva med gleda, Nora? Kva, om noko, kan gjere deg glad om dagen?

Nora ser på meg: – Kva trur du?

Og eg veit kva eg trur. Og eg trur eg veit kva Nora vil eg skal tru. Generelt: at ingen stel private bilete og legg dei ut på nettet. Og noko meir spesifikt: at menn sluttar å objektivere kvinner. Det første er kan hende mogleg. Men det andre?

– Eg googla forresten «objektifisere» pluss «wikipedia» nyleg, seier eg. – Utan resultat. I staden fekk eg opp «eksistensialisme» og «misogyni».

Eg finn fram eit lite Olav H. Hauge-ord som eg skreiv ned på førehand, om å sprøyte eple: «Det har vore ruskut vêr, men det lyt gjerast, just i slikt vêr.»

– Det var fint, seier Nora.

– Ja, ikkje sant? Det er mykje ein kan gjere og få til også i ruskevêr. Vi hugsar jo frå da vi var små og sprang ut i dårleg vêr. Opna jakkene i sterk vind. Snudde ansiktet opp mot regn og snø. Fryda oss.

– Eg var stort sett inne i ein handballhall, seier Nora.

– Ja, så klart, seier eg. – Ein blir ikkje verdas beste av å følgje med på vêret.

Vi sit på ein benk ved elva Raba i Györ i Ungarn. Ikkje mange folk ute. Kaldt og klart. Litt strid vind. Men vi har varme klede. Og kaffi. Og vatn.

Men eg må spørje: – Györ, altså? Byen er jo ikkje større enn ei blokk i Groruddalen, kva gjer du her nede?

– Byen er ikkje så liten. Tre gonger større enn Ålesund, til dømes. Og eg er her for vinne Champions League, seier Nora.

– For det første er Ålesund heilt klart større enn du trur, seier eg. – Ålesund er større enn alle trur. Og Champions League? Er ikkje det herrefotball?

Nora latar som ho reiser seg for å gå, men blir sitjande. Humrar.

– Fin elv, då, seier eg.

– Veldig fin, seier Nora.

– Eg likar elver, seier eg og drikk av kaffien.

Nora drikk mest vatn.

Eg hugsar i 2004 at eg fekk det veldig vanskeleg med alt ei lita stund. Det var i november månad, som no. Berre tunge tankar. Meiningsløyse. Mørker. Alt det der. Eg berre dreiv rundt, kjendest det som. Ikkje noko såg ut til å hjelpe. Men så tok EM-sluttspelet i handball til. Eg hugsar alt i opningskampen at det liksom letta litt i kroppen. Eg gledde meg plutseleg til to gonger tretti minutt.

– Vi tok gull det året, seier Nora.

– Ja. Men hugsar du EM i 2002? Vi tapte finalen mot Danmark. Hugsar du kven som var best for Noreg? Lina Olsson Rosenberg. Ho skifta landslag, frå Sverige til Noreg, for å bli best. Snakk om å gå ut i ruskevêret frivillig.

Nora humrar litt igjen.

Eg hugsar òg på den tida, i den veldig lange månaden, at eg ikkje hadde matlyst, ikkje fikk i meg mat. Eg kjøpte slike næringsdrikkar på Apoteket. Då eg fortalde det til legen, lo han hjerteleg og sa: «Men det er det då ingen grunn til å gjere, du er jo enno ein ung mann.»

Nora ser fort på meg:

– Det var den gongen.

Det var det. Men før ein veit ordet av det, er ein gamal nok til å drikke næringsdrikkar utan lattermilde innvendingar frå legen. Heller ikkje å tilrå.

Seier eg og må sitere nokre fleire ord av Hauge: «Nei, det er vondt å sjå attende på sitt liv. So lite gjort, so lite røynt, so lite levt!»

– Ingen sluttspel for Olav og meg, seier eg. – Ingen meisterskap. Aldri Champions League. Berre epletre i ruskevêr.

– Oh my God, seier Nora. – No må nesten vi springe litt, trur eg. Kom igjen, Haugesen!

Så begynner vi oppover langs elva. Lufta fyller lungene. Hjartet tar tak.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.