«Musikk er mellomrommet mellom/ sprinklene i tidens fengsel», heiter fyrste line i prologdiktet til ei av dei merkelegaste diktsamlingane i norsk litteratur: Værhårmusikk (1995) av Henning Kramer Dahl. Prologen held fram: «Disse historiene handler om mennesker/ som tilbrakte sine liv/ med hendene i mellomrommet/ istedenfor rundt sprinklene./ Historiene er mine. Musikken/ tilhører alle.»

Korleis skal vi forstå prologen? «Tidens fengsel» er sjølvsagt ein metafor for det timelege, det forgjengelege, medan mellomromet er det evige. Musikk er såleis det som lyfter oss opp frå noet og inn i det uforgjengelege. «Music, the mosaic of the air», skreiv den engelske poeten Andrew Marvell.

Samlinga inneheld historier om store komponistar, frå gresk antikk fram til samtidsmusikken, det endar med amerikanaren John Cage, som døydde i 1992. Heinrich Schütz, som diktet attmed handlar om, er rekna som den største tyske komponisten før Bach og saman med Claudio Monteverdi, ein av dei største komponistane på 1600-talet.

Som det går fram av innhaldet i diktet, levde Schütz i ei turbulent tid: midt i trettiårskrigen, religionskrigen mellom katolikkar og protestantar. Trass i elendet makta Schütz å skapa stor musikk: ein vokal kyrkjemusikk som «lyser som det pure gull» frå guterøyster. Referansen til Italia viser sannsynlegvis til reisa hans til Sør-Europa i 1628, midt i trettiårskrigen. Opphaldet gav tyskaren nye kunstnarlege impulsar.

Som Håkan Sandell fortel i etterordet til Samlede dikt av Henning Kramer Dahl (2018), kom òg diktet om Schütz til å oppleva eit elende. «Har en stemme panne? Kan den blomstre», skreiv ein kritikar om dette diktet. Meldaren hadde tydelegvis vanskar med å skjøna det mest essensielle i poesien, biletspråk.

Henning Kramer Dahl gjekk frå oss i altfor ung alder, i 2017. Men dikta skin der enno som gull. Som han sjølv skriv: «Dette alene vedvarer.»

Ronny Spaans