Ein flyktning kolporterer sitt skinn
Denne filmen gapar over så mykje, men greier det heilt fint.
Yahya Mahayni spelar den syriske flyktningen som låner kroppen sin ut til ein kunstnar.
Foto: Another World Entertainment
DRAMA
Regi: Kaouther Ben Hania
The Man Who Sold His Skin
Med: Yahya Mahayni, Dea Liane, Koen De Bouw
Kinofilm
Sam (Mahayni) og Abeer (Liane) er forelska og vil gifte seg mot all fornuft heime i Syria i 2011. Snart har Sam flykta frå fengsel til Libanon, og Abeer har gifta seg med førstevalet til mora, ein mann ved den syriske ambassaden i Brussel.
Medan Sam snik seg til kanapear på fjonge vernissasjar i Beirut, hukar ein ekstremt vellukka kunstnar tak i han med ein idé. Han vil tatovere eit visum til Schengen over heile ryggen til den syriske flyktningen, for så å stille han ut på museum i Belgia. Varer er jo frie, i motsetnad til folk. Sam seier etter kvart ja.
Den tunisiske regissøren Kaouther Ben Hania går breitt ut med mang ein tematisk tråd. Borgarkrigen i Syria, kjærleik og pragmatisme, ulikskap, kunst og kapital, kontrasten mellom globale marknader og stengde grenser og meir til.
Forteljarkontroll
Ved å halde linsa stramt på Sam får ho det ambisiøse filmprosjektet til å fungere aldeles flott. Sam er ein finurleg figur. Han insisterer på å oppføre seg som eit menneske. Den groteske utnyttinga er ikkje eintydig negativ, og dei som vil redde han frå å vere eit objekt med nøkkel til eit hotell med fem stjerner, møter ikkje nødvendigvis takksemd. Kunstnaren seier verda er kynisk, men verda er ein forvirrande plass med få klare svar.
Digitale skjermar er sterkt til stades. Alle migrantar er jo avhengige av mobiltelefonar og videosamtaler. Huda til den atletiske Sam får òg mykje spelerom på lerretet. Yahya Mahayni vann pris på festivalen i Venezia for skodespelet, sjølv om det er den første spelefilmen hans.
Samspel
Vekslinga mellom lakonisk distanse og sorg eller sinne skjer naturleg. Han ber filmen i samspel med den stødige regissøren.
Etter den engasjerande, men litt karikert melodramatiske Beauty and the Dogs har Ben Hania tatt eit steg opp. Ho viser vit og talent ved å lukkast så godt med The Man Who Sold His Skin. Ben Hania har full kontroll på ei forteljing med mang ei fallgruve. Dette er ein underhaldande film å grunde på.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
DRAMA
Regi: Kaouther Ben Hania
The Man Who Sold His Skin
Med: Yahya Mahayni, Dea Liane, Koen De Bouw
Kinofilm
Sam (Mahayni) og Abeer (Liane) er forelska og vil gifte seg mot all fornuft heime i Syria i 2011. Snart har Sam flykta frå fengsel til Libanon, og Abeer har gifta seg med førstevalet til mora, ein mann ved den syriske ambassaden i Brussel.
Medan Sam snik seg til kanapear på fjonge vernissasjar i Beirut, hukar ein ekstremt vellukka kunstnar tak i han med ein idé. Han vil tatovere eit visum til Schengen over heile ryggen til den syriske flyktningen, for så å stille han ut på museum i Belgia. Varer er jo frie, i motsetnad til folk. Sam seier etter kvart ja.
Den tunisiske regissøren Kaouther Ben Hania går breitt ut med mang ein tematisk tråd. Borgarkrigen i Syria, kjærleik og pragmatisme, ulikskap, kunst og kapital, kontrasten mellom globale marknader og stengde grenser og meir til.
Forteljarkontroll
Ved å halde linsa stramt på Sam får ho det ambisiøse filmprosjektet til å fungere aldeles flott. Sam er ein finurleg figur. Han insisterer på å oppføre seg som eit menneske. Den groteske utnyttinga er ikkje eintydig negativ, og dei som vil redde han frå å vere eit objekt med nøkkel til eit hotell med fem stjerner, møter ikkje nødvendigvis takksemd. Kunstnaren seier verda er kynisk, men verda er ein forvirrande plass med få klare svar.
Digitale skjermar er sterkt til stades. Alle migrantar er jo avhengige av mobiltelefonar og videosamtaler. Huda til den atletiske Sam får òg mykje spelerom på lerretet. Yahya Mahayni vann pris på festivalen i Venezia for skodespelet, sjølv om det er den første spelefilmen hans.
Samspel
Vekslinga mellom lakonisk distanse og sorg eller sinne skjer naturleg. Han ber filmen i samspel med den stødige regissøren.
Etter den engasjerande, men litt karikert melodramatiske Beauty and the Dogs har Ben Hania tatt eit steg opp. Ho viser vit og talent ved å lukkast så godt med The Man Who Sold His Skin. Ben Hania har full kontroll på ei forteljing med mang ei fallgruve. Dette er ein underhaldande film å grunde på.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Papiravisa