Tristesse utan finesse
Av og til kjenner eg bismak over å bli rørt.
James Norton spelar åleinefaren John som berre har månader att å leve. Den tre år gamle sonen Michael vert spelt av Daniel Lamont.
Foto: Norsk Filmdistribusjon
Drama
Regi: Uberto Pasolini
Alltid nære deg (orig.tittel: Nowhere special)
Med: James Norton, Daniel Lamont, Eileen O’Higgins
Kinofilm
Åleinefar og vindaugsvaskar John (Norton) veit at han har berre månader att og leva, og ved hjelp av sosialarbeidar Shona (O’Higgins) leitar han etter dei perfekte adoptivforeldra til den treårige son sin, Michael (Lamont). Eg erklærer hermed tårekanalane for opna.
Misere
Heile premissen for Alltid nære deg er totalt knusande. I halvannan time skal den røffe, men snille John sjå med triste auge på den latterleg skjønne sonen sin. Ikkje eitt augeblikk skal du ha pause frå tanken «HAN SKAL DØY, HAN SKAL DØY!». For kvar nye familie som vert introdusert, skal du kjenna på kor absurd og uendeleg urettferdig det er at Michael ikkje skal få ha den omsorgsfulle, vakre far sin til å halda seg i handa på veg til barnehagen.
John skal aldri stå på sidelinja og klappa sonen på skuldra når han har gjort det bra på fotballbana. Og kor er mor til barnet? Ho stakk tilbake til Russland då Michael var berre seks månader, og John sjølv vaks opp på barneheimar og i fosterfamiliar, så han har heller ikkje besteforeldre. Og så brenn huset hans ned. Nei då, det gjer ikkje det, men det ville ikkje overraska om det så gjorde.
Einsretta
Kva skal ein seia om ein film som er så opplagd meint å spela på eitt einaste kjensleregister, nemleg det triste? At han klarar å vekka desse kjenslene, er faktisk ikkje noka bragd, det klarar enkelte reklamefilmar også.
Det finst ikkje mange nye filmatiseringar av H.C. Andersen-eventyret «Piken med svovelstikkene», og grunnen er kanskje nettopp at det blir for mykje av det vonde. Det kjennest som sorgporno. Trist musikk, nærbilete av store barneauge, ansiktsuttrykka til John – til dømes når den utruleg kjipe fyren kjem og kjeftar fordi han ikkje gjer vaskejobben sin skikkeleg. Er det mogleg, liksom?
Viss du ikkje forventar stor filmkunst, men har enormt lyst å grina mykje, så er dette filmen for deg.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Uberto Pasolini
Alltid nære deg (orig.tittel: Nowhere special)
Med: James Norton, Daniel Lamont, Eileen O’Higgins
Kinofilm
Åleinefar og vindaugsvaskar John (Norton) veit at han har berre månader att og leva, og ved hjelp av sosialarbeidar Shona (O’Higgins) leitar han etter dei perfekte adoptivforeldra til den treårige son sin, Michael (Lamont). Eg erklærer hermed tårekanalane for opna.
Misere
Heile premissen for Alltid nære deg er totalt knusande. I halvannan time skal den røffe, men snille John sjå med triste auge på den latterleg skjønne sonen sin. Ikkje eitt augeblikk skal du ha pause frå tanken «HAN SKAL DØY, HAN SKAL DØY!». For kvar nye familie som vert introdusert, skal du kjenna på kor absurd og uendeleg urettferdig det er at Michael ikkje skal få ha den omsorgsfulle, vakre far sin til å halda seg i handa på veg til barnehagen.
John skal aldri stå på sidelinja og klappa sonen på skuldra når han har gjort det bra på fotballbana. Og kor er mor til barnet? Ho stakk tilbake til Russland då Michael var berre seks månader, og John sjølv vaks opp på barneheimar og i fosterfamiliar, så han har heller ikkje besteforeldre. Og så brenn huset hans ned. Nei då, det gjer ikkje det, men det ville ikkje overraska om det så gjorde.
Einsretta
Kva skal ein seia om ein film som er så opplagd meint å spela på eitt einaste kjensleregister, nemleg det triste? At han klarar å vekka desse kjenslene, er faktisk ikkje noka bragd, det klarar enkelte reklamefilmar også.
Det finst ikkje mange nye filmatiseringar av H.C. Andersen-eventyret «Piken med svovelstikkene», og grunnen er kanskje nettopp at det blir for mykje av det vonde. Det kjennest som sorgporno. Trist musikk, nærbilete av store barneauge, ansiktsuttrykka til John – til dømes når den utruleg kjipe fyren kjem og kjeftar fordi han ikkje gjer vaskejobben sin skikkeleg. Er det mogleg, liksom?
Viss du ikkje forventar stor filmkunst, men har enormt lyst å grina mykje, så er dette filmen for deg.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Heile premissen for Alltid nære deg er totalt knusande.
Fleire artiklar
Foto via Wikipedia Commons
«Ørjasæter var fyrst god ven med diktarbroren sin frå Gudbrandsdalen, men så fekk han høyre ting om Aukrust som skar han 'gjenom hjarte som eit tvieggja sverd'.»
Han heitte John Guillot, men skifta namn til Johnnie Allan og blei pub-rockar.
Arkivet: For tida framstår ikkje USA som det lova landet, men hausten for 50 år sidan var Elvis Presley på hitlistene i USA og England med «Promised Land»
Mogleg trasé for jarnbane mellom Narvik eller Bjørnfjell til Tromsø.
«Tanken om å realisera tog til Tromsø gjennom Sverige er på ingen måte ny.»
Daniel Sommer, Johannes Lundberg og Arve Henriksen.
Foto: Kristin Lidell
Fint nordisk samarbeid
Her er det ikkje spor av langhalm.
Polakkane er skumle bridgespelarar. Her frå avslutningsseremonien under World Bridge Games i Buenos Aires nyleg.
Foto: Poli Zolto / World Bridge Federation
Dąbrowskis masurka
For to veker sidan vann Polen gull i det som uformelt blir kalla bridgens olympiade, i Buenos Aires.