Filmfjes

Fjesa til dei fleste regissørane på programmet til filmfestivalen i Bologna denne veka har gått i grava, men 81 år unge mauritanske Med Hondo stilte for ein prat om filmane sine. Det modernistiske meisterverket Soleil Ô (1970), om fransk rasisme, og det unike kolonikrigseposet Sarraounia (1986), om hausakrigardronninga som sto imot fransk invasjon i 1899, er stor filmhistorie. Det er Hondo vel unt den store æra det er å presentere klassikarane sine i levande live.

H.T.

Sjå på nett no

(YouTube) Ein kar som drar på åra, er D.A. Pennebaker frå USA. Før 92-årsdagen i helga innleia han visninga av den klassiske konsertfilmen Monterey Pop (1968) i friluft på Piazza Maggiore i Bologna. Publikum på dei 2000 stolane, folk på kafear rundt plassen og vi på kyrkjetrappene applauderte restaurerte scener med artistar som Jimi Hendrix, The Who, Janis Joplin, Otis Redding og Jefferson Airplane. Den lengste seansen er dei siste 17 minuttane med magi frå Ravi Shankar. Han ligg òg på YouTube.

H.T.

Tre på topp:

Hybridfilm, eller dokufiksjon, er eit noko ullent omgrep. Litt som røyndomslitteratur à la Vigdis Hjorth og Karl Ove Knausgård, berre for film. Her er tre gode eksempel:

Taxi Teheran (2015) God og morosam blanding av skjult kamera der sensurdømte Jafar Panahi sit bak rattet på alle måtar.

Man on Wire (2008) Scenegjengjevingane er ganske naudsynte for flyten i denne spennande filmen om mannen som gjekk på line mellom dei to tårna i World Trade Center i 1974.

Stories We Yell (2012) Det gjekk ei stund før eg skjønte at det faktisk ikkje var arkivmateriale, men skodespel i ein del av scenane i dette vakre familiedramaet.

B.A.