DIKT

Göran Sonnevi:

Sekvenser mot Omega

Albert Bonniers förlag 2017

Det som kjenneteiknar stor litteratur, er at ein nærmast ikkje veit korleis ein skal gripe fatt i han, fordi tråden ein grip i, veks og forgreinar seg i ein aukande kompleksitet. Slik opplever eg Göran Sonnevis nye, omfangsrike diktbok, Sekvenser mot Omega.

Tittelen er uhyggeleg. Omega er den siste bokstaven i det greske alfabetet, og døden, både poetens eigen og andre sin, er sterkt til stades i dikta. Men hos Sonnevi er eit ord alltid kopla til motsetnaden: døden til livet. Alfabetets siste bokstav inngår jo i kombinasjon med andre bokstavar når ein lagar ord og tyding. Slutten gir altså meining, ikkje ved at han vert aktualisert, men ved å finnast som moglegheit. O har også andre tydingar, som ring, port og null.

Overlapping

Sjølv om Sonnevis førre diktbok, Bok utan namn, var omfangsrik med sine 500 diktsider, sprenger også årets 300 sider grenser med tanke på kva eit dikt kan romme. Jamvel om boka vekslar mellom tekstar som nærmast har prosaens flyt, og tekstar med diktoppsett, glir dikta inn i og overlappar kvarandre gjennom gjentakingar av liner og sekvensar. Dei veks til eit verk som nærmast kan halde fram i det uendelege.

Overlapping er for meg eit nøkkelord i møte med Sonnevis bok. I eit dikt skriv Sonnevi om mandorla, ein oval aura som omkransar biletlege framstillingar av heilage personar. Mandorlaen, som er danna av overlappinga mellom to sirklar, er eit møtepunkt, ein port inn til motstridande verder, til himmel og helvete. Den overlappande rørsla skjer konkret i dikta, til dømes når poeten rører seg frå å fortelje om ein fottur til brått å gå i dialog med abstrakt matematikk, for så brått å referere nyhendemeldingar om den islamske statens framrykkingar. Sfærar vert lagde på sfærar. At dikta ikkje fell frå kvarandre under vekta av dei sprangvise og ekspansive rørslene, kjem først og fremst av forma, språkrytmen, poetens meisterlege musikalske tilnærming.

Ein lærd poet

Sonnevi er ein lærd poet. Dikta ber spor av filosofi, matematikk og naturvitskap utan at dei vert baktunge. Tvert om maktar Sonnevi å setje også abstrakte omgrep i lett vibrasjon, slik han gjer når han skriv om blomane, fuglane og sommarfuglane som boka er så rik på. Fordi diktverket er så omfattande og verkar å vekse mot det svimlande uendelege, kan lesaren nok få kjensla av å stå overfor eit system eller ein algoritme som skriv fram dikta til dei tømmer seg sjølve for all meining. Jamvel om Sonnevi med det sjølvsagt seier noko viktig om korleis det er å eksistere i det komplekse samfunnet, bryt han også reglane og retninga i si eiga dikting gjennom produktive feilskjær.

Sekvenser mot Omega får mi varmaste anbefaling.

Sindre Ekrheim

Sindre Ekrheim er lyrikar og fast lyrikkmeldar i Dag og Tid.