Americana

Pedal Steel Noah:

Texas Madness

Lightning Rod

Har du opplevt det? Du trur du veit noko om kva ein song kan romme, og så dukkar han opp igjen, i ny drakt, og har vorte noko anna – på godt eller vondt. I det siste har eg gått rundt og nynna på «Love Will Tear Us Apart», men ikkje Joy Divisions ikoniske original frå 1980, og heller ikkje Susanna and the Magical Orchestras banebrytande tolking (2006).

Nei, eg tenkjer på ein fersk, radikalt annleis instrumentalversjon, av Pedal Steel Noah, som gjer låten om til noko nytt – til ein slags oppløftande styrkedrikk å møte dagen med. Det dreier seg om ein «Love Will Tear Us Apart» fylt av lys.

Instagram-videoar

Songen høyrer heime på Texas Madness, ein EP med fem spor, der Noah Faulkner (16) frå Austin er akkompagnert av den tre år yngre broren Nate på bass, faren Jay på gitar og Pat Manske på trommer. Bak prosjektet skjuler det seg ei fin historie: Pedal Steel Noah har vunne hjarte verda over med sine daglege Instagram-videoar, der han og veslebroren tolkar poplåtar frå 1980- og 1990-talet medan familiehunden Kara ser på.

Noah Faulkner er i autismespekteret og gav ut Texas Madness i høve Autism Acceptance Month. I ei sak i New York Times fortel mor hans korleis musikken – og då særleg det å oppdage og å meistre steelgitaren – har endra livet hans.

Kva er det så som fyller denne versjonen av «Love Will Tear Us Apart» med lys? Det er sjølvsagt den tindrande steelgitaren, som definerer Texas Madness, inkludert to fine originalkomposisjonar av Faulkner sjølv. Noko fascinerande skjer med popsongane her, som The Cures «Just Like Heaven» (1987).

Rommar mykje meir

Samstundes vert det assosiative feltet som omgir steelgitaren, utvida. Mange er nok dei som har tenkt på instrumentet som typisk for sentimentale countryballadar.

Det at steelgitaren rommar så mykje meir, er ikkje noko nytt, men slikt går jo i bølgjedalar, og vi er no inne i ein periode der instrumentet når stadig nye lyttarar.

Utforskande uttrykk

Instrumentet dukkar opp i overraskande og utforskande musikalske uttrykk, både i periferi og i sentrum – også på hitlistene, som når Robert Randolph medverkar på «16 Carriages» på Beyoncés fascinerande siste album. («For real?» var visstnok svaret frå Randolph då førespurnaden kom frå Beyoncé, lenge før nokon visste kva ho pønska på med Cowboy Carter, som har fått nok omtale andre stader.)

Sjølv oppdaga eg for alvor steelgitaren gjennom platene til Daniel Lanois, men no er eg alltid på utkik etter uttrykk der instrumentet får skine – som Phosphorescents nydelege ferske album The Revelator. For kva hadde dette introspektive albumet vore utan steelgitaren til Ricky Ray Jackson – også frå Austin?

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar, professor ved Universitetet i Bergen og fast musikkskribent i Dag og Tid.