Nytt band, ny vår

På den sjette ECM-plata si stiller Mathias Eick med flunkande nytt mannskap, og det gjer han godt. Det skal ikkje mange tonane til før trompetaren Eick avslører seg, og på Lullaby er han trufast mot det konseptet han har utvikla i samarbeid med tidlegare band og ECM-sjefen Manfred Eicher. 

Musikken ynskjer velkomen heim, men Kristjan Randalu, Ole Morten Vågan og Hans Hulbækmo tilfører uttrykket eit forfriskande løft som eg ikkje har høyrt før frå Eick si side.

Eick er ein låtsmed av rang. Mange av dei folkemusikkaktige temaa er ikkje akkurat allsongmateriale, men dei festar seg lett, og han lèt desse temaa stå i fokus heile vegen. Arrangementa har nærast som funksjon å «ljossetja» dei frå skiftande vinklar. 

I eit slikt konsept har improvisasjonen avgrensa plass. Eick sjølv ornamenterer. Improvisasjon i tradisjonell forstand overlèt han til Randalu. Det etterlèt eit ynske om ei kollektiv utflukt i uutforska terreng, og det er ikkje langt unna at me vert bønhøyrde på eit av høgdepunkta på plata, den mangslungne låten «Vejle (for Geir)».

Den sida ved plata som fascinerer mest – og like sterkt ved kvar gjennomhøyring, er dei mange kreative detaljane i arrangementa. Dei treffsikre harmoniske vala til Randalu, det leikande og drivande samspelet mellom Vågan og Hulbækmo passar som hand i hanske i storforma til Eick. Det nye bandet har gjeve Eick ny glans!

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare