DIKT

Cecilie Løveid:

Vandreutstillinger

Kolon forlag 2017

I Vandreutstillinger skriv Cecilie Løveid dikt til ulike kunstverk, til fotografi, målarstykke eller eit performanceverk. Men også til tenkte bilete. Til dømes skildrar dikta ein teikneserie med Sigbjørn Obstfelder i hovudrolla, og Løveid skriv dikt om dei omstridde planane kunstnaren Jonas Dahlberg har for 22. juli-minnesmerket.

Løveids skildringar krinsar rundt biletpresentasjonane, ho stiller spørsmål og diskuterer, ofte i ein tone prega av varleg omsorg: «Kan bilder vekke døde til live?/ Gråter bilder? Pipler det blod?» I ordet omsorg ligg ei krinsande rørsle. I krinsen, banen eller vandringa rundt dei ulike bileta og biletrepresentasjonane oppstår dikta i Vandreutstillinger. Slik vert dikta òg til ei øving i bruk av kunst.

Biletpresentasjon

I midten av dikta står ein biletpresentasjon av død, av ei uforståeleg sorg, av ei traumatisk kollektiv hending som framleis rir oss. Til dømes dei 15 målarstykka til Gerhard Richter over den siste tida og døden til Baader-Meinhof-medlemmane. Eller diktet skrive til det einaste eksisterande fotografiet av dampskipet «Donau» då det gjekk ut Oslofjorden med norske jødar til utryddingsleirane. Eller diktet der Andy Warhols popkunstframstilling av den tomme elektriske stolen står i sentrum. Diktrefrenget, nesten som i ein poplåt eller ein voggesong, gir det sjokkerande kontrastar.

Eksistensiell nerve

Til slutt i boka kjem Løveid til sine eigne og til si eiga framstillingsform, poesien. I sistediktet skriv ho om poeten John Donnes «Death’s duel», preika Donne heldt i 1630, eitt år før han døydde, også omtala som ein gravferdsseremoni over seg sjølv. Preika fell, som treeininga og diktboka til Løveid, i tre bolkar. Slutten gir den overordna strukturen til diktboka, slik døden gir den eksistensielle forma til livet.

Dei fysiske biletframstillingane forevigar ved at dei så å seie trekkjer motiva ut or tida. Men Løveids dikt lèt det som har stivna på bileta, kome inn i tida att, dirrande av eksistensiell nerve og røyst. I kunsten Løveid har som objekt, finst mykje død og forderving. Men dikta til Løveid leier oss så å seie frå døden og inn i livet att, og flettar livet og den dødelege kroppen vår saman med kunsten.

Sindre Ekrheim

Sindre Ekrheim er lyrikar og fast lyrikkmeldar i Dag og Tid.