Det Norske Teatret, Scene 2

Frode Grytten:

Inn frå regnet

Regi: Lasse Kolsrud
Scenografi: Bård Lie Thorbjørnsen
Musikk og lyd: Terje Isungset

Forfattaren Frode Grytten har, no mest 40 år etter debuten sin, etablert seg som kan hende den fremste heimstaddiktaren i vår tid. Sjølv om ikkje alt han skriv, er uttrykkjeleg nemnt som Odda, ligg som regel heimstaden hans som ein nærverande og overtydande kulisse i det han fortel.

Dramatiseringa av romanen Bikubesong vart ein av dei mest seigliva suksessane i nyare norsk teaterhistorie. Stykket som no går på Det Norske Teatret, Inn frå regnet, er ein originalskriven teatertekst. Han fortel om individet i samfunnshjulet til ein viss grad på same måte som Bikubesong, men han verkar på eit vis kaldare og vantar den smålåtne sjarmen til forgjengaren. Like fullt innbyr stykket til mykje godt spel. Og det har framsyninga fått.

Naturkatastrofe

I eit lite industrisamfunn har det hendt ein naturkatastrofe, ein flaum, som har ført til øydelagde heimar og tap av menneskeliv. I ein av heimane sit ein aldrande mann, ein røynd industriarbeidar og lokalpolitikar, som nektar å evakuere, endå stovegolvet er overfløymt og elles fullt av rot og søppel.

I dette handlingsuniverset får vi rulla opp eit dysfunksjonelt familieliv i relieff til eit tilsynelatande skakkøyrt lokalsamfunn. Det er kjærleik og mangel på kjærleik, politisk vilje og politisk handlingsløyse. Hovudpersonen Olav, spela av Svein Roger Karlsen, møter vi både i ein slags indre monolog på bakskjerm og i levande live på scena. Både han og dei andre i familien, kona Ruth (Marianne Krogh) og sønene Lars (Morten Svartveit), Martin (Oddgeir Thune) og Jonny (Peiman Azizpour) finn ekte og rørande uttrykk for Gryttens tragikomiske dialogar, her er mange fine scener.

Parodierande

Likevel er det som alt dette vert hengande litt i lufta når vi samstundes skal sjå det i større perspektiv. Med ein gong merksemda skal rettast mot omverda og samfunnet, er det som stykket går mot ein sint, parodierande politisk revy. Og tidskoloritten verkar nokre gonger merkeleg datert. Kor aktuelt er det per i dag å la rolla som statsministeren vere ein parodi på Erna Solberg? Direkte pinleg er det draumeaktige musikalnummeret mot slutten, openbert meint som ein slags verfremdungseffekt. Det fungerer ikkje korkje som humor eller som harsk satire. Det er rett og slett for dårleg.

Når dette nummeret heldigvis ikkje var sjølve sluttstreken i stykket, ser vi likevel med mildare auge på heilskapen. Grytten veit jo framleis å fokusere på at velferdssamfunnet er ein medalje med ei bakside, og i tillegg kjem han med det andre vi godt kan trenge å bli minte på: Menneske kan vere einsame sjølv om dei ikkje er åleine. Det, i det minste, har framsyninga Inn frå regnet teke vel i vare.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.