Teater

Det Norske Teatret, Scene 3:

Sju dagar i august

av Brit Bildøen
Regi: Morten Borgersen
Sceneansvarlege: Pelle Dengsø / Tryggve Ildahl

Katastrofehendinga 22. juli 2011 er eit traume vi vanskeleg kan verte ferdige med. Sjølv dei av oss som ikkje vart personleg råka, vil nok tenkje på dette resten av livet. Det vart sett på som litt modig da Brit Bildøen for to år sidan gav ut romanen Sju dagar i august, ei historie om eit foreldrepar som skal leve med tapet av dotter si, som vart drepen på Utøya. Kunne ein bruke ei slik hending som utgangspunkt for fiksjon? Romanen vart varmt motteken, og mange lesarar har hevda at han kan hjelpe folk i sorg på mange plan.

Omarbeidd

No har forfattaren omarbeidd boka til eit scenestykke – eit stramt og intenst kammerspel for fire personar. Det er ein effektiv teatertekst, utan sjenerande preg av dramatisert roman, som slepp skodespelarane til i klåre og appellerande uttrykk.

Hovudfokuset er på mora Sofie, som trass i eit på overflata velfungerande liv, både i ekteskap og karriere, på innsida aldri slepp unna tankane på kva som hende med Marie dei siste minutta ho levde, og dette at ho aldri kjem til å få vite det. Sjølvsagt verkar det inn på tilhøvet til ektemannen Otto, som var stefar til Marie, og på andre omgangspersonar, som venninna og kollegaen Karin. Men det vi etter kvart merkar, er at sorga gjev ringverknader, og nye konfliktar, som til dels er bagatellar som kan vekse seg store og uløyselege av di dei kviler på skuldrene til ein annan konflikt – den store konflikten i hjartet. Slik vert òg påstanden til Sofie lett forståeleg: «Det er sant at sorga vert mindre med åra. Det er òg sant at ho vert større.»

Enkle sceneskift

Stykket er oppdelt i korte sekvensar med ytst enkle sceneskift og lysverknader, slik vi eigentleg er kjende med at det er på Scene 3. Det er stort sett berre eit par sofaer som vert flytta på. Med omsyn til flyt og vedvarande stemning kviler såleis mykje på at regissøren Morten Borgersen og skodespelarane er kjenslevare til fingerspissane. Dei meistrar det heile med varme og til dels skakande kjensleutblåsingar. Øyvind Berven som psykoanalytikar og Ellen Birgitte Winther som Karin gjev fint baklys til det skadeskotne paret: Geir Kvarmes opprådde og kjærleiksfulle Otto og Nina Woxholtt som Sofie i ein eineståande heil og varm rollestudie. Woxholtt har jobba på Det Norske i eit kvart hundreår og fått mykje merksemd; eg har aldri sett henne betre enn her.

Og til sjuande og sist handlar Brit Bildøens tekst sjølvsagt om meir enn berre sorg. Her handlar det òg om stillstandsfellene vi alle kan hamne i gjennom livet. Sluttreplikken seier sitt: «Ein lyt ha blikk for forvandling. Elles vert verda berre mindre og mindre.»

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.