Syretripp i to og ein halv time
Leiken med norrøn mystikk er sprek som effektshow, som teater ei smakssak.
Kva kan gamle skikkar og seder lære oss om oss sjølve, spør Det Norske Teatret.
Foto: Signe Luksengard
Det Norske Teatret, Scene 2
Lisa Lie:
Utiseta
Omsett av Inger Johanne Sæterbakk
Regi: Lisa Lie
Scenografi og kostyme: Maja Nilsen
Komponist: Ingvild Langgaard
Å lage ei teaterhending med norrøne ritar og figurar som ein samtidskommentar, er ikkje nokon dum idé. Den kreative teatermakaren Lisa Lie er godt heime i dette stoffet, og omgrepa turnerer ho med kunnskapsrik autoritet i stykket Utiseta, som denne vinteren vekkjer åtgaum hjå både kritikarar og ålmenne åskodarar. Denne kritikaren er ikkje like ellevill som dei andre, men det får stå si prøve.
Framsyninga er heile tida prega av ei kryssing mellom det urkulturelle og det moderne popkulturelle, både i tekst, musikk og visuelt uttrykk. Her er mykje vakker musikk og song, og mykje elegant og imponerande kroppsspråk og gjøgleri. For nokre av oss er det likevel vanskeleg å le av absurd akrobatikk vi ikkje kan identifisere oss med, og vanskeleg å fordøye tekst som ikkje gjev eit sekunds tid til ettertanke.
Når publikum rundt oss openbert morar seg, må vi kan hende tru nokre av dei kjenner popkulturreferansane betre enn vi gjer, medan andre kan norrønmytologien betre. Men neimen om vi vert heilt sikre på det heller.
Her er mykje scenografisk og kostymemessig augelyst, med myrhaugar og verdstreet Yggdrasil som forvandlar seg eventyrleg og fargerikt. Og Oddgeir Thune som Midgardsormen set faktisk ein ganske magisk streng i sving i delar av stykket, særleg i byrjinga. Resten av ensemblet har òg stålkontroll på det dei skal gjere, og songnummera er briljant gjennomførte.
Kva er det så vi saknar, vi som likevel ikkje er heilt overtydde? Utgangspunktet er spennande nok. Men dersom meininga var å utforske kva det er å vere menneske under påverknad, kunne ein vel like gjerne valt eit meir stillfarande og alvorleg uttrykk. Og kva med ei god gamaldags samanhengande handling? Slik det no er, har vi mistanke om at det er det spektakulære og det lettvint hintande til samtidsfenomen som appellerer. Eit utagerande raveparty i scenisk form er i alle høve ikkje like moro for alle.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Teatret, Scene 2
Lisa Lie:
Utiseta
Omsett av Inger Johanne Sæterbakk
Regi: Lisa Lie
Scenografi og kostyme: Maja Nilsen
Komponist: Ingvild Langgaard
Å lage ei teaterhending med norrøne ritar og figurar som ein samtidskommentar, er ikkje nokon dum idé. Den kreative teatermakaren Lisa Lie er godt heime i dette stoffet, og omgrepa turnerer ho med kunnskapsrik autoritet i stykket Utiseta, som denne vinteren vekkjer åtgaum hjå både kritikarar og ålmenne åskodarar. Denne kritikaren er ikkje like ellevill som dei andre, men det får stå si prøve.
Framsyninga er heile tida prega av ei kryssing mellom det urkulturelle og det moderne popkulturelle, både i tekst, musikk og visuelt uttrykk. Her er mykje vakker musikk og song, og mykje elegant og imponerande kroppsspråk og gjøgleri. For nokre av oss er det likevel vanskeleg å le av absurd akrobatikk vi ikkje kan identifisere oss med, og vanskeleg å fordøye tekst som ikkje gjev eit sekunds tid til ettertanke.
Når publikum rundt oss openbert morar seg, må vi kan hende tru nokre av dei kjenner popkulturreferansane betre enn vi gjer, medan andre kan norrønmytologien betre. Men neimen om vi vert heilt sikre på det heller.
Her er mykje scenografisk og kostymemessig augelyst, med myrhaugar og verdstreet Yggdrasil som forvandlar seg eventyrleg og fargerikt. Og Oddgeir Thune som Midgardsormen set faktisk ein ganske magisk streng i sving i delar av stykket, særleg i byrjinga. Resten av ensemblet har òg stålkontroll på det dei skal gjere, og songnummera er briljant gjennomførte.
Kva er det så vi saknar, vi som likevel ikkje er heilt overtydde? Utgangspunktet er spennande nok. Men dersom meininga var å utforske kva det er å vere menneske under påverknad, kunne ein vel like gjerne valt eit meir stillfarande og alvorleg uttrykk. Og kva med ei god gamaldags samanhengande handling? Slik det no er, har vi mistanke om at det er det spektakulære og det lettvint hintande til samtidsfenomen som appellerer. Eit utagerande raveparty i scenisk form er i alle høve ikkje like moro for alle.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Kva med ei god gamaldags samanhengande handling?
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Mingleklubben for makt og pengar
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.
Taiwanarar feirar nasjonaldagen 10. oktober framfor presidentbygget i Taipei.
Foto: Chiang Ying-ying / AP / NTB
Illusjonen om «eitt Kina»
Kina gjer krav på Taiwan, og Noreg anerkjenner ikkje Taiwan som sjølvstendig stat. Men kor sterkt står argumenta for at Taiwan er ein del av Kina?
Den rumenske forfattaren Mircea Cartarescu har skrive både skjønnlitteratur, lyrikk og litterære essay.
Foto: Solum Bokvennen