New Wave

Nermin Niazi og Feisal Mosleh:

Disco Se Aagay

Discostan

I 1984 blei LP-en Disco Se Aagay, signert den Birmingham-baserte britisk-pakistanske duoen Nermin Niazi og Feisal Mosleh, lansert. Tittelen, på urdu tyder noko i retning av «bortanfor disco», og musikken er ei smakfull miks av discopåverka new wave og pakistansk musikktradisjon. Duoen, som den gongen var 14 og 19 år, opptredde på BBC, men gjekk likevel i den store kulturelle gløymeboka. No har Discostan, eit «diasporisk diskotek» som utforskar Vest-Asias og Nord-Afrikas soniske landskap gjennom radioprogram, arkiv, scene og plateselskap, gitt ut musikken på nytt.

Ved sida av vokalen på urdu er lydbiletet hovudsakleg samansett av spretne bassliner, trommemaskiner og synthesizerar som vi kjenner frå 80-tals postpunk. Der mange samtidige britiske new-wave-band – Depeche Mode, New Order og The Human League, til dømes – uttrykker ambivalensen mellom maskinell depresjon og elektronisk eskapisme, utstråler Disco Se Aagay ein djup varme som kjennest genuin.

Arshia Fatima Haq, den Los Angeles-baserte kunstnaren som driv Discostan-prosjektet, fann LP-en frå 1984 ved eit slumpetreff, og nyutgjevinga er gjord i samarbeid med artistane. Det er noko bittersøtt ved tanken på all den unike musikken frå fortida som kanskje aldri blir gjenoppdaga, men arbeidet til dei moderne musikkarkeologane som vert kalla «crate diggers», skal vi vere takksame for.

Disco Se Aagay er ei plate alle med sans for synthpop, italo-disco og postpunk burde unne seg å høyre på.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er musikar, kunstnar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.