Opprør utan variasjon og dekor
Brosundet i jugendbyen Ålesund.
Foto: Halvard Alvik / NTB
«Opprørarane sveisar fast at berre den typen arkitektur opprørarane sjølve godtek, er kultur.»
I den kritikken som leiar Thomas Fleming i Arkitekturopprøret sette fram mot eit tilbygg av Sverre Fehn i Dag og Tid (27. september), var det éi setning som fekk meg til å reagere (4. oktober). «Kultur spiser strategi til frokost», skreiv han. Tilsvaret frå Ulf Andenæs (11. oktober) syner at eg må bli tydeleg, for den eine setninga røper grunnlaget for heile opprøret.
Arkitektur er kultur, skreiv Fleming, men ikkje kva arkitektur som helst. Opprørarane sveisar fast at berre den typen arkitektur opprørarane sjølve godtek, er kultur. Det er for meg ei illiberal og autoritær tenking. Å godta berre éi form for kultur, og dermed indirekte hevde at det andre står for, ikkje er kultur, er velkjent verda rundt. Det viste eg med eitt døme frå den nære fortida i Noreg, foreldreopprøret mot samnorsk.
Det ville ha vore den enklaste sak av verda å vise til verre framferd i andre land, men eg valde dette opprøret av di det fall saman med ei latterleggjering av bestemte former for litterær modernisme. Dette glepp for Andenæs. Han opnar aldri døra inn til kritisk refleksjon om slike hegemoniske utestengingar av det andre står for.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
