Ein gong spela eg «Blue Monk» på trøorgel. Orgelet står enno i kjellaren, og det er sant. Eldstemann hadde skaffa ein Tandberg bandopptakar og tok opp musikk frå radio. Det næraste eg kom pianisten Thelonious Monk fysisk, var 10. april 1966, då han heldt konsert i Oslo med Charlie Rouse på saksofon, Larry Gales på bass og Ben Riley på eit trommesett som var så dårleg at berre ei skarptromme var intakt. Innimellom gjekk meisteren Monk rundt i ei skinnlue, og NRK-opptaka gjekk sin sigersgang.

Kvifor skriv eg om dette?

Eg har nett vore på den siste i ein serie på over 44 konsertar på 13 kveldar på Musikkhøgskolens jazzeksamensfestival. Jazzeksamen vil ikkje seie at det berre vart spela rein jazz, men at det inngjekk i konsertane kandidatane la opp til eksamen. Nokre av musikarane spela i fleire band, og stemninga var euforisk.

Om folk spør om eg aldri er lei av jazz, er svaret ja, men det går over. Verre var det med mitt gamle anlegg med CD-, plate- og kassettspelar då CD-spelaren streika. Du vil ikkje tru det, men på hylla mi låg Miles Davis’ Sketches of Spain, innspelt på kassett. Og den kjende «Concierto de Aranjuez» av Joaquin Roderigo tona ut i rommet.

Eit påskot skal ein ha for å drøyme seg bort til då det meste skjedde, på det myteomspunne sekstitalet: Elvin Jones og Jon Coltrane, eit handtrykk frå Miles Davis, «How Are You My friend», og du mista munn og mæle. Då Ornette Coleman gjorde sitt beste for å forklare det harmolodiske i musikken, og det var Carmen McRae som song Thelonious Monk på plate.

Frå rommet høyer eg «All Blues» på plata med namnet Kind of Blue. Og eg ser Shirley Horn ta på seg dei kvite hanskane då ho kom til Norge berre éin gong, og det var til Voss. Der var også Abbey Lincoln med sitt kraftfulle uttrykk. Og eg høyrer Coltrane og Miles «On Green Dolphin Street» i Stockholm i 1960.

Salen vår heiter Victoria, også kalla Nasjonal jazzscene. Der var det «jazz på prøve» i 13 dagar. Jazz er ein måte å leve på, sa Kenny Clarke på Hot House i Oslo i 1980.

R.H.