Sorg og latter
Illustrasjon: Kristin B. Bruun
Epistel
1.
I forteljetradisjonen i Midtausten var Aleksander den store einaste son i familien. Han drog i aust og vest som ein stor erobrar og invaderte Persia og Babylon. Men i Babylon vart han sjuk og kjende at han var i ferd med å døy. Han tenkte på sorga mor hans kom til å kjenna, og grubla over ein måte å letta sorga på. Han sende eit stort offer, ein sau, til mora med følgjande brev: «Kjære mor, livet er avgjort på førehand med lagnader og visse aldrar. Når du får bodskapen om at eg er død, slakt denne sauen, lag eit gjestebod og inviter berre dei som ikkje har mist sine kjære, som ikkje har kjent sorga. Det er testamentet mitt, mor.»
Då den triste bodskapen om at Aleksander den store var død, kom, vart mora alvorleg sorgtyngd. Ho kjende seg som den einaste uheldige mora som vart råka av ei slik sorg frå Gud, men ho følgde testamentet. Ho slakta sauen, førebudde eit stort gjestebod og sende bodet til bytorga: Alle dei som ikkje har mist ein kjær person, er velkomne til gjestebod.
Ingen gjester kom. Då innsåg ho kva sonen hadde hatt i tankane: at alle mister nokon. Då lærte ho at sorg over å miste sine kjære, er ein del av livet.
– Gud tek imot sjela di, son. Du var klok då du levde og klok etter døden, sa ho.
2.
I muslimske land er omskjering av gutar ein tradisjon, og omskjeraren er respektert og heidra fordi han praktiserer eit religiøst påbod. Då ein omskjerar flytta frå Bagdad og opna kontor i basaren i hamnebyen Basra, oppdaga han at menneska var lojale og viste heider og respekt for andre. Til dømes såg han ein dag eit gravfølgje der mennene bar kista med fingrane.
– Kvifor ber de kista med fingrane? spurde omskjeraren.
– Denne mannen var lærar og heldt kritet med fingrane då han lærte elevane å skrive. Difor ber vi han med fingrane, forklara ein av berarane.
Ei anna veke såg han eit gravfølgje bere kista på hovudet. Forklaringa at mannen hadde vore frisør.
Omskjeraren byrja å gråte.
– Kvifor græt du? Kjende du frisøren? spurde beraren.
– Nei, eg kjenner han ikkje, men eg er omskjerar og er no forvirra. Når eg døyr, vil de vel heidra meg òg. Det blir hardt å bera meg.
Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Epistel
1.
I forteljetradisjonen i Midtausten var Aleksander den store einaste son i familien. Han drog i aust og vest som ein stor erobrar og invaderte Persia og Babylon. Men i Babylon vart han sjuk og kjende at han var i ferd med å døy. Han tenkte på sorga mor hans kom til å kjenna, og grubla over ein måte å letta sorga på. Han sende eit stort offer, ein sau, til mora med følgjande brev: «Kjære mor, livet er avgjort på førehand med lagnader og visse aldrar. Når du får bodskapen om at eg er død, slakt denne sauen, lag eit gjestebod og inviter berre dei som ikkje har mist sine kjære, som ikkje har kjent sorga. Det er testamentet mitt, mor.»
Då den triste bodskapen om at Aleksander den store var død, kom, vart mora alvorleg sorgtyngd. Ho kjende seg som den einaste uheldige mora som vart råka av ei slik sorg frå Gud, men ho følgde testamentet. Ho slakta sauen, førebudde eit stort gjestebod og sende bodet til bytorga: Alle dei som ikkje har mist ein kjær person, er velkomne til gjestebod.
Ingen gjester kom. Då innsåg ho kva sonen hadde hatt i tankane: at alle mister nokon. Då lærte ho at sorg over å miste sine kjære, er ein del av livet.
– Gud tek imot sjela di, son. Du var klok då du levde og klok etter døden, sa ho.
2.
I muslimske land er omskjering av gutar ein tradisjon, og omskjeraren er respektert og heidra fordi han praktiserer eit religiøst påbod. Då ein omskjerar flytta frå Bagdad og opna kontor i basaren i hamnebyen Basra, oppdaga han at menneska var lojale og viste heider og respekt for andre. Til dømes såg han ein dag eit gravfølgje der mennene bar kista med fingrane.
– Kvifor ber de kista med fingrane? spurde omskjeraren.
– Denne mannen var lærar og heldt kritet med fingrane då han lærte elevane å skrive. Difor ber vi han med fingrane, forklara ein av berarane.
Ei anna veke såg han eit gravfølgje bere kista på hovudet. Forklaringa at mannen hadde vore frisør.
Omskjeraren byrja å gråte.
– Kvifor græt du? Kjende du frisøren? spurde beraren.
– Nei, eg kjenner han ikkje, men eg er omskjerar og er no forvirra. Når eg døyr, vil de vel heidra meg òg. Det blir hardt å bera meg.
Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Papiravisa