Olav Nygard:

Døyande gallar

Det brenn som eld i stungen barm

der livsens kjelde braut sitt bægje;

i eige blod han finn sitt lægje,

men held seg upp paa spana arm.

I augo under sterke bruner

brenn endaa livsens ofse-eld

og lyser upp i daudsens deld

paa løynde livs og lagnads runer.

Men blode renn i bylgje-straum

or sine kvelvde brotne borgjer

lik djupe tjønn i høgfjells-horgjer

der grunnen brest og løyser flaum.

Hans hovud sig, og augo starar

i dulde taake-heimar inn

med spursmaal, og paa munn og kinn

glid fram eit solfalls-drag som svarar.

Ein skugge av ein spotte-smil

med helferds-mod og trass seg blandar,

d’er livsens rike son som vandar

aa dylje seg fyr daudsens pil.

Hans hovud sig, men armen ranar

hans siste kraft og held seg rak;

i bringa gjeng eit bivre-tak;

men smilen sit; og bive svanar.

Frå Kvæde

Gula Tidend, 1915