Sigbjørn Obstfelder

Eit minne

Å kan du hugsa der va ei jenta

som sat å drygde, då guten venta.

Eg ser han fyr meg som va de no

med gråt i hjarta me munnen lo.

Han stod og svengde med plagge kvite,

han trudd’ so vist at ho sko de vite,

han trudd’ so vist at ho sko de sjå,

at hjarta blødde av hugens trå.

Ho sat og spøta der invid glase,

ho totts ke sjå han den stakars tasen,

eg ser det fyr meg det kvite liv,

og stakken blå meg fyr augo sviv.

Tilsaman såg dei kor lyngen bloma,

kor ferger flamma, når ljose ljoma,

kor ferger gråta, når skuggen kem

og døjya burt i ein kvitblå em.

Ho totts ke skyna at guten lagde

si sjæl i kvart ord på fjell han sagde,

ho let han gå ut i nott og frost,

sjølv sat ho kyrr invid seterkost.

– Den ti er yve då lyngen bloma,

og ferger flauma og ljose ljoma,

då va det sumar i berg og li,

no e de stormens og myrkets ti.

Den ti e yve då guten lagde

si sjæl i alt han åt jenta sagde,

då va det sumar i berg og li,

No e de stormens og myrkets ti.

(«Denna viso er skrivi på Julafton 1894 på notti»)

Frå Dikt i samling, prosa i utvalg

Gyldendal 1993