Ordet doping stod for fyrste gong i den engelske ordboka i 1889 og tydinga var ein slags opiumblanding som skulle få hestar til å springe raskare. Sidan den gong har all slags urter og remedie vart prøvd ut. Fyrst langt utpå 1900-talet gav doping verkeleg effekt. Då kunne ein lage effektive smertestillande og kunstige variantar av naturlege verkestoff, som til dømes hormon. Bra for dei med diabetes, men vitskap om at muskelstyrke og uthald blir regulert av hormon, var også utgangspunkt for nye metodar å dope seg på.

DDR si dopinghistorie på 70-talet er spesiell. Då det vart gjort funn som viste at mannlege kjønnshormon gav fysisk effekt på kvinner, vart stoffet gitt til jenter heilt nede i 13-årsalder. Tablettar vart systematisk blanda ut i drikkeflaskene, nokre gonger utan at jentene viste om det. Kunstige hormon i kombinasjon med trening og kvile gjorde at jentene la på seg enorme muskelmassar. Det uheldige var at også biverknadane kunne vere enorme.

Frå Øst-tyskarane herja på til no, kunne ein håpe at styresmaktene nå er oppe å nikkar med uhemskheitane. Mads Drange skriv i Medaljenes pris at det at det her finst eit kunnskapsvakum. Det er vanskeleg å skaffe finansiering til å forske på doping, det er ein komplisert etikk som må takast omsyn til, og sjølvsagt er det få som vil fortelje om korleis dei dopar seg.

Maren Bø