HENRY LAWSON

Sweeney

Dette hendte i septembå, det va kveld og solnedgang

då e kom på ei research-ferd te ein by langs Darling River

«Kom og ta et glass» e namnet som e synest byen kler

Og det regnte te få’andring der i Kom og ta et glass

Menst e lå i hengekøya utafor et utested

dukka det ein fræmmed opp og fortalte han va full

Han beklaga å få’styrre, han va høfligheta sjøl

Men han syntes visst å mæine at han hadde sett mæ før

Då han ba mæ ha han unnskyldt, sa e det va unødvendig

for e kunne nok ha møtt han i dei åra då e loffa

I ødemark og byå e det mange e hæ kjent

Men ein fyr kan ikkje huske alle fyrå han hæ møtt

Gamle, tynnslitte og skitne va dei plagga som hang på han

Hatt og skjorte, et pæ’ bukså, et pæ’ støvlå, det va alt

Han va gjennomvåt og verkelig et trist og syndig syn

med hatten sin i venstre hand og flaska i den andre

Ei brei og hvelva panne hadde ganske grove rynkå

Ein følsom munn va skjult bak ein digå hengebæ’rt

Et hårfylt bryst sto åpent få’ oppkast ellå vindkast

E tør banne på at buksebaken hans va temmelig tynnslitt

Han va enig: «Ingen huskå alle menneskå dei møtå»

Og han sa at han hett Sweeney – hadde slekt i Sussex Street

Han kamperte i ein stall, og det va greit nok, sa han, bo’tsett

fra dei hersens hestene som gjekk over han om natta

Med et blått og hovent øye kom han åpenbæ’rt fra slåsskamp

Kanskje hestene i stallen hadde tråkka på han åsså

Men et ærlig, godlynt glimt i det øyet som va uskadd

bær bud om noe bedre – trass i sprit og skitt og fillå

Han skjønte han få’veksla mæ med ein som nok va død

Ein e visstnok ligna på i ansiktet og kroppen

(Om han hadde væ’t i live, ville han ha sendt et brev

For dei hadde loffa sammen heilt til Broken Hill fra Gulfen)

Sweeney lot det skinne gjennom at han va av god famelie

Han få’talte mæ at færen hans dreiv Southern Cross Hotel

Og e undra om hans fravær blei betrakta som et tap

av senior, av husverten på Southern Cross Hotel

Han va født i Parramatta og han spøkte at han gjæ’ne

skulle gjensett byen førenn spriten gjorde ende på han

Men han hadde ikkje pengå, han få’sto sæ ikkje på

landets myndighetå, sa han, og så bøy han mæ ein drink

E behærska mæ og avslo før e lærte han om sprit

Gjentok alle slitte fraså som bler brukt av predikantå

Typisk edruskapsklisjeå (e var ung og ganske grønn)

før e avslutningsvis nevnte mennesket han kunne væ’tt

Skrammene i fjeset kjempa mot et lurt og listig uttrykk

sjøl om ærgumentasjonen neppe angikk sjølve saken:

«Hvo’få’ være edru?» spø’te han. «Mi dør jo uansett

Han e kanskje kunne væ’tt, gir mæ ingen våkenettå»

Men han avbrøyt diskusjonen, han va nesten tom få’ øl

Mannen takka pent for praten før han ønska oss På gjensyn

Han få’klærte at han måtte fylle flaska si igjen

Dæ’med sjangla mannen vekk og få’svant i natt og regn

*

Mang ein kveld i store byå når det regnå gatelangs

får e se et syn av Sweeney med ei flaske i si hand

Med ein pub-veranda bak sæ, og e undrå hvo’få’ han

mæir enn andre spøkelså dukkå opp i mine minnå

E ser ullklippå’ne drekke der dei hvilå sæ i græsset

og Armeens folk som ber utafor hver minste kneipe

Jentene som flørtå med ein nybrottsmenn fra vest

Men erindringen om Sweeney overskyggå alle andre

Kanskje e det ikkje festlig, møe hadde mi te’ felles

Minnå fra dei store byå, gårdsguttliv på sauefæ’m

Kanskje ansiktet hans varsla om et ansikt e skal se

speila i et bittå’t begå ein gang i ei ussel framtid

*

Vel, e antær at han loffå rundt med bylten sin et sted

Kommå til ein gård og tiggå med det tomme nisteskrinet

Og e tenkå at om kvelden når hver sti e viska vekk

då vi’ den han ikkje blei gi han lange våkenettå

«Sweeny» frå samlinga In the Days When
the World Was Wide (1900) i attdikting til arendalsdialekt.