I tikampleikane heime i hagen var stille lengde øvinga der søstera mi alltid slo til. Det kjipe var at stille lengde ikkje var ei heilt ekte øving, det var jo umogleg å bli olympisk meister i greina.

Fram til 1912 var lengdehopp utan fart ei olympisk øving, saman med stille høgde og stille tresteg. Men då innandørsarenaene kom, vart alle dei tre stille øvingane gjorde uoffisielle. Noreg er faktisk det einaste landet som framleis har nasjonale meisterskap i greina, og verdmeisteren heitte lenge Arne Tvervaag med 3,71 meter. I 2015 vart rekorden slått av Byron Jones med forbløffande 3,73 meter i NFL Scouting Combine.

Eit perfekt stille lengdehopp skal i satsen berre inkludere éin svikt i knea, sjølv om det er freistande å ta fleire. Føtene skal vere parallelle, og armane skal brukast aktivt, slik at hopparen utviklar størst mogleg kraft. Føtene skal under kroppen i landinga, og ein måler dessverre alltid frå bakarste kroppsdel. Dobbel sats er ikkje lov.

Sportar som stort sett skjer i eige land, blir fort litt smale og heller ikkje satsa på. Ein fordel med å hoppe utan fart er at det er teknisk enklare enn lengdehopp med fart.

Den medfødde spensten har difor stor innverknad. Dersom ein legg på tilløp med så og så mange skritt før satsen, og dertil ønske om ein god planke, så går det i krøll for byrjarar, blant dei søstera mi.

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.