I serien «Personar vi helst vil gløyme»:

Matterroristen Veggis Khan.

Ein song eg har fått på hjernen (eigen tone):

Eg skulle besøke far min,

men det er så langt å gå,

det er så langt å gå,

det er så langt å gå.

Eg skulle besøke far min,

men det er så langt å gå.

Så frykteleg langt å gå.

(Anonym)

Eit fint tidsfordriv som eg kan tenkje meg å ta opp att:

Ein sommar i barndommen då eg låg sjuk, mora eg meg med å klippe fullt av hol i pyjamasbuksa mi. Eg hugsar at det gav meg ei stor og nesten uforklarleg glede.

Eg hugsar også at eg dreiv og klipte knappar av kleda til folk for å bruke dei til å kaste på strek – ein variant av å «kaste på stikka» – med.

Ei lita språkspalte igjen. På høg tid, vil mange seie

For alt eg veit, kan dette ha vore nemnt før, av heilt andre språkentusiastar, for stundom dukkar spørsmålet opp: Kva for eit norsk ord har flest vokalar etter kvarandre utan utidig innblanding frå ein konsonant? Eg hugsar ikkje svaret, så eg spør berre: Kva for eit norsk stadnamn har flest vokalar på rad? Eg har ein kandidat: Bøyaøyri i Fjærland. Og om vi ikkje har vinnaren her, så trur eg i det minste at det er det stadnamnet med flest ø-ar og y-ar etter kvarandre, med berre ein a imellom, for å piffe opp ordet litt.