Islamistnytt

Det er ikkje kvar dag eg ser dei radikale islamistane i grannelaget, og eg kan ikkje seie at det er eit stort sakn, men her om dagen ringde dei på døra mi att, og eg tenkte at eg fekk no for skams skyld høyre kva dei var ute etter denne gongen, om dei berre ville melde at dei kom for å halshogge meg eller om dei hadde noko meir originalt på hjartet.

Eg merka at dei såg spent på meg og at ingen av dei såg ut til å ha med seg øks. Eg merka meg også at dei alle var kledde i rutete skjorter og hadde stelt skjegget litt.

– No, kva synest du, du vantru hund? spurde dei i kor.

– Om kva? spurde eg.

– Jo, eg ser at de på ein måte er litt annleis. Rutete skjorter, liksom. Har det skjedd noko spesielt på islamistfronten?

Dei såg fornøgde på kvarandre.

– Du ser altså at vi ikkje er islamistar lenger? Vi er hipsterar! No skal vi besøke ein kaffibar!

– Ja, lykke til, sa eg.

– Det ser ut som de kan trenge det.

Eg lét att døra og låste godt og spurde meg sjølv kva som ville bli det neste. Men den som lever får, som kjent, sjå.