Det er rognebærår i år, noko som tyder på at det enten vil bli ein kald eller ein mild vinter, eg hugsar ikkje så nøye. Det eg hugsar er at eg éin gong prøvde å lage rognebærsyltetøy, og eg blir den dag i dag hetsa av mine nærmaste på grunn av den avskyelege smaken. Men eg hugsar også det andre og vel så viktige bruksområdet for rognebær: Dei eigna seg fortreffeleg som ammunisjon! I min barndom laga vi oss blåserøyr av stilken på ein stor skjermplante som eg no ikkje hugsar namnet på, og så henta vi oss eit lager av rognebær, og pepra til dels sakeslause forbipasserande med bæra. Og eg kan forsikre dykk om at det gjorde vondt! No skal eg ikkje akkurat oppmode dei unge i dag om å ta opp att denne tradisjonen, dei er sanneleg valdelege nok som det er, men eg tenkjer at dei har ikkje vondt av å høyre litt om si eiga forhistorie.

Så var det spretterten, som også var eit populært våpen, men som vel for ein stor del er gått ut av produksjon. Han var laga av tre eller metall, og ein sette på ein raud syltestrikk, ein slik som dei brukte på Norgesglasa, og limte til slutt på ein liten bit av ein avlagd sykkelslange, der ein heldt fast prosjektilet (som gjerne var ein småstein eller ein bit av ein skyteleidning) før ein sende det i veg mot eit tilfeldig offer. Ufarleg var det slett ikkje, og eg var ein gong nær ved å ta livet av den gamle naboen, med ein stein som heldigvis fór nokre centimeter forbi nasen hans.

Men som sagt, det er flust med rognebær i år, og dei som er ekspertar på slikt, kan jo prøve seg på å lage rognebærsyltetøy. Eg for min del kan seie dykk for sant og visst at eg skal avstå.