Det seier Torger Reve, professor i strategi og industriell konkurranseevne ved Handelshøgskulen BI i Oslo, om etableringa av kulturhus i Noreg.

– Men det er ikkje underleg at dei gjer det. Lånerenta er usedvanleg låg. Hadde ho vore på 10–12 prosent, ville kommunane ikkje teke opp større lån. I tillegg har inntektskjeldene frå kulturhusa vist seg ikkje å auke så pass at verksemdene står på eigne føter. Dei er og blir underskotsprosjekt, seier Reve og held fram:

– Det vanlege ville jo vera at auken på eigedomsskatten var til for å dekkje kommunebudsjettet som heilskap, då særleg med tanke på basisbehov i kommunen. Med den bakgrunnen ville det jo vera enklare for politikarane å argumentere for auke av skatten. Med basisbehov meiner eg skule, barnehage og eldreomsorg, ikkje verksemder knytte til fritid og kultur, som eg kallar luksusbehov.

Dag og Tid intervjua Reve også i 2013, då den kritiske evalueringa av kulturpolitikken til den raudgrøne regjeringa kom. Anne Enger peika på at det ikkje har vore eit kulturlyft, men eit kulturhuslyft i Kommune-Noreg. Korleis vil det ende? spurde vi den gong Reve. Han meiner det han sa den gongen enno er gyldig:

– Det er ei overetablering av kulturhus i landet. Dei fleste kulturhus er underlagde norske kommunar i ulike driftsmodellar, som kommunale føretak og kommunale resultateiningar; dei kan dermed ikkje gå konkurs som ei privat bedrift, men eg ottast likevel det verste: Kulturhus-Noreg vil få ein økonomisk blåmåndag. Mange kan ende som symjehallar i norske bygder: Dei får kroken på døra.