Lyden av ringinga er tynn og langt borte, men stemma til Haruki då han tar telefonen, er rett der. Som om han sit ved sida av meg.

– Haruki, seier eg.

Som om eg sa hallo.

– Korleis går det med deg?

– Fint, svarar han. – Heilt fint.

– Du heng ikkje med hovudet?

– Heng med hovudet? Kvifor skulle eg gjere det?

– Kazuo Ishiguro, seier eg.

– Å, seier Haruki.

Før linja tilsynelatande døyr i nokre sekund.

– Hallo?

Men ikkje noko svar. Spagettien tok kan hende til å fosskoke på plata? Eller ein snakkande katt kom forbi? Men så er han der igjen. Like rett der. Og seier at nobelprisutdelinga ikkje er eit hesteveddeløp, og at han ikkje skjønar kvifor ho blir snakka om på det viset.

– Kvifor gir dei meg odds? Eg har ikkje konkurrert med ein jockey på ryggen i snart førti år.

– Eg veit ikkje, seier eg.

– Eg fekk dessutan H.C. Andersen-prisen i fjor, og Alfred Nobel har ikkje noko på Hans Christian Andersen, seier Haruki.

– Han kunne fire framandspråk, då.

– Kven, Nobel?

– Ja.

– Er det så big deal?

– Er det ikkje? Kan du fire framandspråk?

– Andersen-san er den mest omsette forfattaren i verda, fortset Haruki. – Berre Bibelen finst på fleire språk.

– Noko å strekke seg etter, seier eg.

– Han skreiv eventyr for heile verda, seier Haruki. – Nobel fann opp dynamittkubben.

– Eg ser kor du vil, seier eg då linja tilsynelatande døyr på nytt.

– Hallo? seier eg etter ei lita stund.

– Eg er her, seier Haruki.

– Eg kan ei anna historie om Hans Christian Andersen, seier eg.

– Kan du?

– Om fyrste gongen han vitja Brøndums hotell i Skagen. Eg trur det var i 1859.

– Hamna i Yokohama blei opna det året, skyt Haruki inn.

– Ja. Og Hans Christian kjem sliten, trøytt og ikkje på sitt mest sprudlande fram til Skagen og Brøndums. Madam Brøndum skal ha stått høggravid på kjøkenet og fått beskjed om det celebre besøket. Ho sende ei jente av garde til stranda etter friske raudspetter. For Andersen si skuld. Men jenta brukte for lang tid, og Andersen miste tolmodet. Han flaug ut på kjøkenet og kjefta hysterisk på Madam Brøndum. Same natta skal ho ha gått i fødsel av rein skrekk.

– Andersen-san fekk ikkje barn sjølv, seier Haruki.

– Nei, seier eg.

– Han døydde ugift og barnlaus.

– Ja, seier eg.

– Har du endra meining om det? Hadde du blitt glad om du likevel blei far? Ei dotter, kan hende?

– Eg veit ikkje. Då vi bestemte oss, Yoko og eg, for ikkje å få barn, var det av di verda ikkje var nokon god stad, og av di ho ikkje såg ut til å bli det.

– Og no?

– Og no kva?

– Er verda betre no?

Haruki blir stille nokre sekund:

– For ikkje lenge sidan snakka eg med ein analytikar. Ein av dei mest berømte analytikarane i Japan. «Eg drøymer ikkje lenger», sa eg til han. «Skjønar eg godt», svara han. Men før eg fekk spurt kva han meinte med det, kvifor han skjønte så godt, var timen over. Og før eg rakk å avtale ein ny, døydde han. Sånn er verda no.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggjar.