Eg har ikkje tatt gull i noka idrettsgrein. Ikkje sølv heller. Og ikkje bronse. Eg har aldri tatt medalje i noko som helst. Eg har nokre diplom for deltaking frå barnehagen, og det er det (og sjølv dei har eg mista). Så det er ikkje heilt utan tenner eg spør Jakob Ingebrigtsen, som har tatt to gull og dansa for heile verda i det norske flagget, om kva han vil ha for å bli glad.

– Drit no i meg, seier han.

– Kva med deg? Kva vil du ha?

– Eg?

– Ja, du.

– Eg vil vere 17 år igjen, seier eg.

– Skjønar eg godt, seier Jakob.

– Eg vil vere 17 år og knuse alle dei andre og ha eit par brør som passar på meg.

– Høyrest ikkje så verst ut, seier Jakob og rekker meg ein av gullmedaljane sine: – Vil du prøve han?

– Ja, sjølvsagt, seier eg og strekker ut handa.

– Kødda, seier Jakob og tar medaljen til seg att.

Vi ler.

– Men TV-serien kan du ha for deg sjølv, seier eg.

Jakob ler berre meir:

– Som om nokon ville laga ein TV-serie om deg. Kva skulle det vore? Haagensen minutt for minutt? Vekkarklokka ringer, du snoozar. Ho ringer på nytt, du snoozar. Ho ringer på nytt, du snoozar. Og vi dirrar av spenning: Kjem han til å snooze om nye åtte minutt?

– Eg har snooza i timevis nokre gongar, seier eg.

– Det skjønte eg med ein gong eg såg deg, seier Jakob.

Så snakkar vi, eller eg, litt om favorittsyttenåringen min, Holden Caulfield.

– Kjenner du til han, spør eg.

Jakob ristar på hovudet.

– Han er fiktiv, seier eg. Frå ein roman av J.D. Salinger som heiter The Catcher in the Rye. Holden blir kasta ut frå skulen han går på, og mistar, kan hende mellombels, trua på verda. Han føler seg framand og fråskild og ser berre falske menneske overalt. Han trur lindringa er å vere for seg sjølv. Ikkje plage andre, ikkje bli plaga.

– Og han ser du opp til?

Jakob ser svært spørjande på meg.

– Opp og opp, seier eg. Men eg kan kjenne meg igjen.

– Ja? Kvifor det? Du sit jo her, saman med meg og ein stadion full av folk, og du plagar ingen, etter det eg kan sjå.

– Nei?

Jakob ristar på hovudet.

– Men Holden ville sagt at å vinne gull på 1500-meteren og 5000-meteren i ein europameisterskap berre er ego, sjølvhevding, skodespel og falskt.

– Ja? Høyrest ut som han snoozar minst like mykje som du, seier Jakob.

– Men eg vil ikkje bli best for gjere dei andre dårlege, legg han til.

– Eg vil bli best for å gjere neste beste mann enda betre.

– Djupt, seier eg.

– Å, hald kjeft, seier Jakob.

Og vi ler på nytt.

– Men trudde du verkeleg at det var ein runde til på 1500-meterfinalen, spør eg.

– Er det ikkje alltid ein runde til, svarar Jakob.

Holden ville sagt det sånn: Ikkje sei noko til nokon, du endar berre med å sakne alle saman. Jakob Ingebrigtsen frå Sandnes Idrettslag inkludert.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.