Karl Ove Knausgård skreiv om familien i Min kamp, Vigdis Hjort i Arv og miljø. Somme diktarar har skrive røyndomslitteratur heile livet, men då i eit poetisk språk. Ein av dei er Torgeir Rebolledo Pedersen.

Det byrja alt i debutboka. «Mitt stamtre/ har en skrivegren/ der satt min morfar Efrén/ født fattig/ i Mexico, diktet seg ut av fattigdommen», heiter det i «Papyrus», diktet som opnar Tidr (1983). Morfaren, poeten Efrén Rebolledo, halvt indianar, halvt spanjol, stig òg fram i Geitehjerte (2006). Der heiter det i «Morfars trokeer»: «Man sier store poeter dør med jambene på. Morfar rakk ikke å skifte».

Far til Pedersen dukkar opp i andre bøker: Arkitekt Pedersen senior, som teikna sjuke- og pleieheimar. «På kontoret sitter han / tegner og beregner / ifølge / Gerhardsen og Gud» (Min fars tegnemaskin, 2008).

Torgeir Pedersen utdanna seg òg til arkitekt, etter fars ynske, men vende den grå, bereknande kvardagen ryggen; han vart Torgeir Rebolledo Pedersen. Det var som om det indiansk-spanjolske braut fram i han. Så har ein fargerik, fabulerande stil, der død og alvor lurer mellom verslinene, gjort seg gjeldande gjennom heile forfattarskapen.

Det er ikkje minst synleg i samlinga dette diktet er henta frå, Åstedsblomster (2015), som utan tvil er ei av dei beste norske diktsamlingane i dette tiåret. Det blømer fargerikt i boka, av smørblome og marianøkleband, men òg av «åstedsblomster». Ein tredje familiemedlem kjem til orde: ein son av diktaren som gjekk bort altfor tidleg.

Ein nådelaus ærlegdom skin igjennom. Ein knagg med namnet til sonen på baderomet vekkjer saknad, saman med refleksjon over eit raskt skifte i personlegdomen og den bråe bortgangen hans. Den i grunnen uviktige knaggen som bar noko smått – handkleet til ein mager, innettervend gut – blir ein knagg av titaniske krefter: Han ber uuthaldelege, eksistensielle spørsmål det ikkje finst svar på.

I debatten om røyndomslitteraturen handlar det om skiljet mellom røyndom og litteratur. «Ta meg på ordet», seier røyndomsforfattaren. Pedersen er på eit høgare, poetisk nivå. «Ta meg på metaforet», seier han (i «Prioritet i pantet» i Geitehjerte).

RONNY SPAANS