Kristin Storrusten er tobarnsmor. Ho opplever det som er skrekken for mange småbarnsforeldre: barn med kolikk, netter med skriking, vòke, vogging, amming, bleieskift og ikkje minst irritasjon og kolerisk sinne, som fylgje av skort på svevn.

Då er det gjerne stakkaren du er saman med, kjærasten, som blir emosjonell skyteskive. Det er fyrst når ein får barn, at elastisiteten på hymens lekkjer blir testa ut.

Storrusten fortel til lokalavisa, Budstikka, at ho i desperasjon søkte trøyst i ulike kvinneforum på nettet, men reagerte på etterpåklokskapen som rådde der. Ho skrudde av, men sat att med eit uttrykksbehov. Løysinga vart diktskriving. Utfallet av det er diktsamlinga Barsel som i år kom ut på Tiden forlag.

Småbarnfamiliens frustrasjonsvers? Slår det an som poesi? Ja, sanneleg. Samlinga vart utseld på ei vekes tid. Det er ikkje kvardagskost i norsk lyrikk. Men så er det ei morosam, leikande og overskotsprega bok Storrusten har skrive. Det ludiske er ikkje minst synleg i dette diktet. Førelegget for det er Shakespeares vidgjetne Sonnet 18, «Shall I compare thee to a summer’s day»?

Og sjølvsagt snur Storrusten på alle resonnementa til Shakespeare; her er det for det fyrste ikkje den mannlege belaren, men kvinna som har ordet. Og ho er ikkje ei opphøgd nyplatonsk madonna, men ei gretten, irritabel mor, utan ei amme å ty til når amors boge er spent.

Parodiar på den petrarkiske kjærleiksdiktinga er litteraturhistoria rik på. Men så vidt eg veit, har det ikkje vorte gjort i relasjon til kolikk, skriking og babygråt. Blir denne poesien for enkel? Ei høvesdikting for småbarnsforeldre? Eg minner lesaren på Goethes ord: «Høvesdikting er den fyrste og mest ekte av alle diktslag.»

Ronny Spaans