Petter Dass skreiv Evangeliesangene. Han skapte dermed ein tradisjon i norsk lyrikk, ein tradisjon som har vara fram til vår tid, då særleg med Arnold Eidslott. Det handlar om attforteljing og personleg fortolking av historier frå Den heilage skrifta. Ein kristen songar mellom dei unge er Hans Johan Sagrusten. Han blir knapt nemnd i oversynsartiklar over norsk lyrikk, og diktsamlingane hans er berre melde i kristne blad. Sagrusten er nok meir kjend som sakprosaforfattar.

Men desto større overrasking er det då å bla i Evangeliesonettar (2012), ein tittel som peikar attende til Herr Petter. Diktsamlinga handlar om Jesu liv, frå fødsel til krossfesting og oppstode. «Han skal fødast» er frå fyrste delen av samlinga.

Jamføringa med Dass, barokkens meister i Noreg, er ikkje tilfeldig – det er to grunnar til det. Det fyrste gjeld formaspektet. Boka er samansett av 93 sonettar – den kjende diktforma frå renessansen. I «Han skal fødast», er det tale om den shakespearske forma med mønsteret abab cdcd i dei åtte fyrste verslinene; i andre dikt nyttar han mønsteret etter Petrarca. Det er tale om eit krevjande mønster som skal gå opp. Som vi ser i dette diktet, blir «inne» og «Maria» etterfylgde av tre ord med same rimet. Somme sonettediktarar skriv glatte, smidige dikt, andre meir springande, som dette diktet. Det ser vi til dømes i overgangen «hast – kjem». Men det høver godt, for det gjev att det støytvise ved ein fødsel.

Den andre grunnen gjeld språkbileta til Sagrusten. Det leikande språket, som spelar på motsetningar og motseiingar, men som derigjennom tydeleggjer teologiske grunnsetningar, er typisk for barokken. «Herren Gud sit fast/ i livmora han skapte, djupt der inne», heiter det slagferdig. Maria føder Jesus som jo er same vesen som Gud, ifylgje læra om den kristne treeininga.

Om Sagrusten har få litterære slektningar i norsk samtidspoesi, er det ikkje vanskeleg å finne frendar i verdslitteraturen. I gode augneblinkar får vi glimt av engelske «metafysikarar» som George Herbert gjennom Sagrusten.

Ronny Spaans