Ikkje mange har høyrt om Vito Acconci,opphavet til ein heil kunstart.
Kunst
ronny@dagogtid.no
Den Brooklyn-baserte kunstnaren og arkitekten Vito Acconci er ukjend for dei fleste. Kunstproduksjonen hans er liten, og tida som kunstnar vara ikkje meir enn ti–femten år. Men likevel: Han blir rekna som far til performancekunsten.
Acconci byrja karrieren som poet, seint i 1960-åra. På same tid steig Acconci fram som performancekunstnar og videokunstnar, og nytta sin eigen kropp som tema for fotografi, video og performance. Acconcis performance- og videoarbeid var merkte av konfrontasjon og situasjonisme. Midt i 1970-åra inkluderte Acconci òg audiovisuelle installasjonar i kunsten sin. Eit kjent kunstverk var «Following Piece»: Det gjekk ut på at han fylgde etter vilkårlege fotgjengarar i New York i vekevis. Med det ville han illustrere oppkomsten av overvakingssamfunnet. Den mest skakande installasjonen hans er «Seedbed» frå 1971: Acconci låg gøymd under ei rampe installert ved Sonnabend Gallery og masturberte, medan han tala i ein høgtalar om fantasiane sine om tilskodarane som gjekk over han på rampa.
Men i 1980-åra fekk han brått nok av kunst. Han gjekk over til arkitekturen, som han kalla forfriskande jamført med det «urørlege» ved kunsten. «Det einaste som er verkeleg urørleg, er gravsteinar», har han òg uttala. No er Acconci òg vorten «urørleg». Han døydde etter stutt tids sjukeleie i New York 27. april i år.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Kunst
ronny@dagogtid.no
Den Brooklyn-baserte kunstnaren og arkitekten Vito Acconci er ukjend for dei fleste. Kunstproduksjonen hans er liten, og tida som kunstnar vara ikkje meir enn ti–femten år. Men likevel: Han blir rekna som far til performancekunsten.
Acconci byrja karrieren som poet, seint i 1960-åra. På same tid steig Acconci fram som performancekunstnar og videokunstnar, og nytta sin eigen kropp som tema for fotografi, video og performance. Acconcis performance- og videoarbeid var merkte av konfrontasjon og situasjonisme. Midt i 1970-åra inkluderte Acconci òg audiovisuelle installasjonar i kunsten sin. Eit kjent kunstverk var «Following Piece»: Det gjekk ut på at han fylgde etter vilkårlege fotgjengarar i New York i vekevis. Med det ville han illustrere oppkomsten av overvakingssamfunnet. Den mest skakande installasjonen hans er «Seedbed» frå 1971: Acconci låg gøymd under ei rampe installert ved Sonnabend Gallery og masturberte, medan han tala i ein høgtalar om fantasiane sine om tilskodarane som gjekk over han på rampa.
Men i 1980-åra fekk han brått nok av kunst. Han gjekk over til arkitekturen, som han kalla forfriskande jamført med det «urørlege» ved kunsten. «Det einaste som er verkeleg urørleg, er gravsteinar», har han òg uttala. No er Acconci òg vorten «urørleg». Han døydde etter stutt tids sjukeleie i New York 27. april i år.
Fleire artiklar
Carl Friedrich Abel (1723–1787). Utsnitt av måleri av Thomas Gainsborough frå 1777.
Mellom verder
Carl Friedrich Abel var den siste store viola da gamba-virtuosen.
Trea vil fortelje meg noko, skriv Ranveig Lovise Bungum.
Foto: Trond Mjøs
Kva ospa og dei andre trea kan fortelje oss
Anders Hovden.
Foto via Wikimedia Commons
Hovdens fredssalme
I 1923 sende Anders Hovden salmen «Joleklokker yver jordi» til bladet Under Kirkehvælv, der han kom på trykk same året.
I kvardagen kan det verte litt stress, til dømes får du ikkje den grøne pynten heilt perfekt. Men her er den herlege tomatsuppa mi med skrei.
Foto: Dagfinn Nordbø
Kvardagen
Det er dei det er flest av, kvardagane.
Teikning: May Linn Clement
Det skulle berre mangla
Det er nok ikkje manglande hjartelag som gjer at folk er interesserte i ord.
Papiravisa