Homofili og farskompleks
Reuben Fine (1914–1993) var gift fem gonger, men aldri med kvinna til høgre, skodespelaren Jane Nigh.
Foto: Life
Kven var den beste spelaren i verda då den andre verdskrigen braut ut? Verdsmeister Aleksandr Alekhin var alkoholisert og på veg mot den eine ulukka etter den andre. Han døydde einsam, diskreditert som nazikollaboratør, på eit hotellrom i Portugal i 1946. Den beste i 1939 var kan henda amerikanaren Reuben Fine, oppvaksen utan far i ein fattig jødisk familie i Bronx under den store depresjonen. Som sjakkspelar er han i dag gløymd av dei fleste, jamvel om Magnus Carlsen nemner Fine som eit førebilete for den universelle stilen han sjølv praktiserer, ein stil der ein skiftar med lett hand frå ein stillingstype til ein annan.
Men Fine forsvann frå sjakken etter krigen då han gjorde karriere som forfattar, professor og terapeut i psykoanalyse. Han vart ein av dei største på fagfeltet i det 20. hundreåret. Naturleg nok fekk han spørsmål om sjakk og psykoanalyse. Svaret var friskt og noko omstridt då han fann at sjakkspelarar ber på undertrykte homofile kjensler. «Karrierevalet til Fine var eit stort tap for sjakken, men kan ikkje ha vore meir enn ein remis for psykoanalysen», kommenterte ein kritikar.
Då geniet Bobby Fischer markerte seg på sjakkscena, tok mor hans kontakt med Fine. Ho var uroleg for den fanatiske sjakkinteressa til sonen og ville at Bobby, som voks opp utan far, skulle møta ein rollemodell med eit bein utanfor sjakken. For å bli fortruleg med guten måtte Fine vinna dei private duellane når dei møttest heime hos psykoanalytikaren. Og Fine vann parti etter parti. «Berre flaks», sa Bobby, men han lytta no til den vaksne mannen. «Korleis går det på skulen?» spurde Fine. «Aha! De freistar lura meg», sa Bobby og forsvann.
Då Fischer vart verdsmeister i 1972, skreiv Fine ein skarp analyse: På alle område i livet – utanom sjakken – var Fischer ein fiasko. Når han vann sjakkparti, hemna han seg på mennene som hadde svikta han. Men tap på sjakkbrettet gav Fischer ei oppleving av å vera audmykt som i barndomen. Fine trudde ikkje Fischer ville spela meir sjakk – og han fekk rett.
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal
meister i sjakk.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Kven var den beste spelaren i verda då den andre verdskrigen braut ut? Verdsmeister Aleksandr Alekhin var alkoholisert og på veg mot den eine ulukka etter den andre. Han døydde einsam, diskreditert som nazikollaboratør, på eit hotellrom i Portugal i 1946. Den beste i 1939 var kan henda amerikanaren Reuben Fine, oppvaksen utan far i ein fattig jødisk familie i Bronx under den store depresjonen. Som sjakkspelar er han i dag gløymd av dei fleste, jamvel om Magnus Carlsen nemner Fine som eit førebilete for den universelle stilen han sjølv praktiserer, ein stil der ein skiftar med lett hand frå ein stillingstype til ein annan.
Men Fine forsvann frå sjakken etter krigen då han gjorde karriere som forfattar, professor og terapeut i psykoanalyse. Han vart ein av dei største på fagfeltet i det 20. hundreåret. Naturleg nok fekk han spørsmål om sjakk og psykoanalyse. Svaret var friskt og noko omstridt då han fann at sjakkspelarar ber på undertrykte homofile kjensler. «Karrierevalet til Fine var eit stort tap for sjakken, men kan ikkje ha vore meir enn ein remis for psykoanalysen», kommenterte ein kritikar.
Då geniet Bobby Fischer markerte seg på sjakkscena, tok mor hans kontakt med Fine. Ho var uroleg for den fanatiske sjakkinteressa til sonen og ville at Bobby, som voks opp utan far, skulle møta ein rollemodell med eit bein utanfor sjakken. For å bli fortruleg med guten måtte Fine vinna dei private duellane når dei møttest heime hos psykoanalytikaren. Og Fine vann parti etter parti. «Berre flaks», sa Bobby, men han lytta no til den vaksne mannen. «Korleis går det på skulen?» spurde Fine. «Aha! De freistar lura meg», sa Bobby og forsvann.
Då Fischer vart verdsmeister i 1972, skreiv Fine ein skarp analyse: På alle område i livet – utanom sjakken – var Fischer ein fiasko. Når han vann sjakkparti, hemna han seg på mennene som hadde svikta han. Men tap på sjakkbrettet gav Fischer ei oppleving av å vera audmykt som i barndomen. Fine trudde ikkje Fischer ville spela meir sjakk – og han fekk rett.
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal
meister i sjakk.
Fleire artiklar
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.