Selja seg dyrt
Me veit at me ikkje skal selja skinnet før bjørnen er skoten, eller som eit anna ordtak seier: «Ein skal ikkje selja fisken (el. fuglen) før han er fanga.» Kjøp og sal har folk halde på med lenge, men varene har ymsa. Det er til dømes ikkje mange av oss som sel bjørneskinn i dag. Likevel skjønar me ordtaket om bjørneskinnet, og me skjønar at ordtaket som kjem her, kan brukast om meir enn kyr: «Når kua er seld, fylgjer mjølka med.»
Ordbøkene fortel at å selja er å ‘avhenda mot pengar eller anna bytemiddel’. I mellomalderen vart selja stundom nytta i tydingane ‘lata få, gjeva; fli, levera’, som i seiemåten «selja einhverjum eitthvert í hendr» (‘gjeve noko til ein, lata nokon få noko’). I mange av dei gamle germanske måla hadde verbet just tydinga ‘gjeva’, men i eitt av måla finn me ei endå meir avgrensa tyding: Gotisk saljan tydde ‘gjeva til gudane, ofra’. Selja er eit kausativ (eit avleitt verb som målber at objektet set i verk den handlinga grunnverbet nemner), og det kjem av ei indoeuropeisk rot som tyder ‘ta’. Grunntydinga til selja er dimed ‘få til å ta’. I dei nordiske måla er skrivemåten med j vanlegast (isl. selja, fær. selja, sv. sälja, nyno. selja), men i dansk (sælge) og bokmål (selge) har ein g hoppa inn. Engelsk sell høyrer òg til denne ætta, til liks med substantivet sal.
Når salet går strykande, er det moro å vera seljar. Gode varer sel seg sjølv, men å finna dei gode varene er ikkje berre lett. Mange har røynt at «den som kjøper skrap, får selja med tap». Dei færraste likar å tenkja på seg sjølv som ei vare, likevel hender det at folk sel sjela og kroppen sin. Då seier me stundom at dei «sel seg». Vendinga «selja seg» ter seg elles i ei rad andre seiemåtar, jamfør «selja seg dyrt», «selja seg til fienden» og «selja seg ut».
Mange drøymer om å skriva bestseljarar og laga framsyningar som går for utselde hus. Andre har stor glede av å selja bilar, lodd eller jolehefte. Om me har gode salskanalar og kan nokre salstriks, kan me få høge salstal og jamvel setja salsrekord. Å måtta selja noko mot sin vilje (jf. tvangssal) eller berre kunna handla på billegsal er ikkje like moro. Når me høyrer om slike lagnader, hender det at me «sel det som me kjøpte det» (fortel noko me har høyrt, men utan å gå god for sanninga).
Kristin Fridtun
Kristin Fridtun er filolog og forfattar.
E-post: kristin.fridtun@gmail.com
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Me veit at me ikkje skal selja skinnet før bjørnen er skoten, eller som eit anna ordtak seier: «Ein skal ikkje selja fisken (el. fuglen) før han er fanga.» Kjøp og sal har folk halde på med lenge, men varene har ymsa. Det er til dømes ikkje mange av oss som sel bjørneskinn i dag. Likevel skjønar me ordtaket om bjørneskinnet, og me skjønar at ordtaket som kjem her, kan brukast om meir enn kyr: «Når kua er seld, fylgjer mjølka med.»
Ordbøkene fortel at å selja er å ‘avhenda mot pengar eller anna bytemiddel’. I mellomalderen vart selja stundom nytta i tydingane ‘lata få, gjeva; fli, levera’, som i seiemåten «selja einhverjum eitthvert í hendr» (‘gjeve noko til ein, lata nokon få noko’). I mange av dei gamle germanske måla hadde verbet just tydinga ‘gjeva’, men i eitt av måla finn me ei endå meir avgrensa tyding: Gotisk saljan tydde ‘gjeva til gudane, ofra’. Selja er eit kausativ (eit avleitt verb som målber at objektet set i verk den handlinga grunnverbet nemner), og det kjem av ei indoeuropeisk rot som tyder ‘ta’. Grunntydinga til selja er dimed ‘få til å ta’. I dei nordiske måla er skrivemåten med j vanlegast (isl. selja, fær. selja, sv. sälja, nyno. selja), men i dansk (sælge) og bokmål (selge) har ein g hoppa inn. Engelsk sell høyrer òg til denne ætta, til liks med substantivet sal.
Når salet går strykande, er det moro å vera seljar. Gode varer sel seg sjølv, men å finna dei gode varene er ikkje berre lett. Mange har røynt at «den som kjøper skrap, får selja med tap». Dei færraste likar å tenkja på seg sjølv som ei vare, likevel hender det at folk sel sjela og kroppen sin. Då seier me stundom at dei «sel seg». Vendinga «selja seg» ter seg elles i ei rad andre seiemåtar, jamfør «selja seg dyrt», «selja seg til fienden» og «selja seg ut».
Mange drøymer om å skriva bestseljarar og laga framsyningar som går for utselde hus. Andre har stor glede av å selja bilar, lodd eller jolehefte. Om me har gode salskanalar og kan nokre salstriks, kan me få høge salstal og jamvel setja salsrekord. Å måtta selja noko mot sin vilje (jf. tvangssal) eller berre kunna handla på billegsal er ikkje like moro. Når me høyrer om slike lagnader, hender det at me «sel det som me kjøpte det» (fortel noko me har høyrt, men utan å gå god for sanninga).
Kristin Fridtun
Kristin Fridtun er filolog og forfattar.
E-post: kristin.fridtun@gmail.com
Fleire artiklar
Trea vil fortelje meg noko, skriv Ranveig Lovise Bungum.
Foto: Trond Mjøs
Kva ospa og dei andre trea kan fortelje oss
Anders Hovden.
Foto via Wikimedia Commons
Hovdens fredssalme
I 1923 sende Anders Hovden salmen «Joleklokker yver jordi» til bladet Under Kirkehvælv, der han kom på trykk same året.
I kvardagen kan det verte litt stress, til dømes får du ikkje den grøne pynten heilt perfekt. Men her er den herlege tomatsuppa mi med skrei.
Foto: Dagfinn Nordbø
Kvardagen
Det er dei det er flest av, kvardagane.
Teikning: May Linn Clement
Det skulle berre mangla
Det er nok ikkje manglande hjartelag som gjer at folk er interesserte i ord.
Språkrådet har kåra «beredskapsvenn» til årets nyord. Direktør i Språkrådet Åse Wetås seier det var eit openbert val.
Foto: Mariam Butt / NTB
Eit bilete på året som har gått
Språkdirektør Åse Wetås synest årets nyord er godt. At nye ord har stor påverknad, er fjorårets nyord, KI-generert, eit døme på.
Papiravisa