Ja, vi er komne dit i dag at vi må skrive ei eiga spalte om å sette smak til kaldt vatn. Med det meiner eg ikkje å seie at det må vere ein dårleg dag. Tvert om: vatn er godt i seg sjølv, og vi er pukka nøydde til å drikke det, men nett difor kan nokon og kvar ynskje seg at det smakar lite grann annleis no og då, og då er det ingen dårleg idé å smaksette det. Verda er trass alt full av smakar, og ei heil rekke av dei gjer seg godt i vatn.

Men kvifor må det vere så frykteleg komplisert?

Infu-eit eller anna

For no heiter ikkje å smaksette vatn å smaksette vatn lenger. Ifylgje te-giganten Twinings heiter det cold infuse. Dei har nemleg laga ein heil serie Cold Infuse-produkt: frukt-, bær- og urteblandingar i pose som ein puttar i ei flaske vatn, lèt stå i fem minutt, ristar og drikk.

Produktnamnet vert kanskje kaldinfusering på norsk. Eg skriv kanskje fordi eg ikkje finn infusere i norske ordbøker. Eg finn substantiva infusjon (men det er eit medisinsk omgrep nytta om innføring av store væskemengder under huda, i ei vene eller ein kroppsopning) og infus. Sistnemnde definert som ekstrakt eller uttrekk av plantedelar – nytta som medisindrikk.

Ein infusjon vert nytta om eit uttrekk – varm te er eit døme på dette, kaffi eit anna. I røynda kan vi trekke smak ut av det aller meste ved å putte det i vatn. Vi gjer det med fisk og kjøt for å lage kraft og buljong, til dømes.  

Det hadde likevel vore éin ting om det berre var namnet som var komplisert i Twinings posar med Cold Infuse. Men det er meir. Lat oss kjapt gå gjennom smakane: sitron, appelsin og ingefær, eller pasjonsfrukt, mango og blodappelsin, eller vassmelon, jordbær og mynte, eller blåbær, eple og solbær.

Sånn reint bortsett frå at det verken er sitron, ingefær, pasjonsfrukt, mango, blodappelsin, vassmelon, jordbær, mynte, blåbær eller solbær i nokon av smaksposane, då. Ifylgje innhaldslista er det eplebitar i sitron og ingefær-varianten – men ikkje i blåbær, eple og solbær-varianten. Litt appelsinskal er det derimot i fleire variantar – i tillegg til hibiskus, nyper og aromastoff.

For puttar du posar frå Twinings Cold Infuse i vassflaska di, får du smak av frukta, bæret, rota eller urta du har kjøpt og betalt for å smake. Mest truleg kjem òg brorparten av smaken frå den same, faktiske råvara – men det inneber altså ikkje at verken vassflaska di eller posen du putta oppi ho, inneheld noko av sitronen, blåbæret, pasjonsfrukta eller vassmelonen.

Aromaverda

Velkomen til ei fantastisk, uforståeleg industriell aromaverd – ei verd der så å seie ingenting er slik du fyrst trur. Ein aroma er komplisert i seg sjølv. Det gjeld dei vi finn i naturen, og dei vi set saman på laboratorium. Ein aroma inneheld så å seie alltid meir enn eitt stoff.

Når det står aroma på ei innhaldsliste, kan det tyde tre ting: at smaken er framstilt syntetisk av uorganiske komponentar (merkt «aroma»), at han er framstilt av stoff som «forekommer naturlig og er blitt identifisert i naturen», men som ikkje har noko med smaken å gjere (merkt «naturleg aroma»), eller at smaken er framstilt ved bruk av minimum 95 prosent av stoffet aromaen skal smake som. Det siste er merkt som til dømes mangoaroma, pasjonsfruktaroma eller vassmelonaroma, og det er altså denne typen aroma vi finn i Twinings Cold Infuse.

Det vert naudsynt med ei oppsummerande opprydding, trur eg. Om du puttar ein pose Twinings Cold Infuse som til dømes smakar pasjonsfrukt, mango og blodappelsin, i vassflaska di, er det ikkje du som infuserer. Uttrekket er alt gjort, for så å verte sprøyta attende i nype- og hibiskusbitane. Så lek smaken ut att i vassflaska di.

I staden kan du berre putte bitar av ei pasjonsfrukt oppi flaska. Du kan til og med, når du er ferdig med å presse sitron over salaten, ha resten av sitronen opp i flaska. Det same kan du gjere med agurkenden, den siste appelsinbåten eller mynteblada som veks på verandaen. Eller nærast kva som helst anna du måtte ha lyst på.

Spør du meg, treng verken verda eller vassflaska mi å vere meir komplisert enn som så.

Siri Helle