Bling-ringen
Ocean’s-maskina glir glatt over til nye marknadar i kjent farvatn.
Filmen følgjer tradisjonen, sjølv om filmar med kvinner i vinningskriminalitet ikkje er så vanleg.
Foto: Barry Wetcher / SF Studios / Warner
Krim
Regi: Gary Ross
Ocean’s 8
Med: Sandra Bullock, Cate Blanchett, Anne Hathaway
Debbie (Bullock) kjem ut av fengsel. Ho er eit luksusdyr av tjuveslekt. Fridomen skal straks nyttast til å stelle i stand eit storarta ran.
Bankran er keisamt. Det er meir underhaldande å stele eit enormt diamantsmykke under gallaen på The Metropolitan Museum of Art knytt til den vidgjetne fyrste måndagen i mai for moteverda. Ho må berre finne sju allierte, så er vi i gang.
Seriesegregering
Filmen følgjer tradisjonen til den moderne Ocean’s-trilogien av Steven Soderbergh, etter originalen frå 1960 med Frank Sinatra og gjengen. Første akt introduserer stjernegalleriet. Det er ikkje rom for å utvikle figurar. Dei er enkle og uoriginale, kanskje bortsett frå at filmar med kvinner i vinningskriminalitet går det ikkje tretten av på dusinet. Ein viss snert har oktetten rett nok.
Publikumsgrupper er like nøye planlagde som eit godt ran. Sjølv Hollywoods høge herrar har forstått at kvinner kjøper kinobillettar. Dei set så inn eit par kvinner som ikkje er kvite, til å spele andrefiolin for å nå ein breiare marknad og få færre skuldingar om reaksjonære haldningar. Slik segregerer dei sprøtt nok marknadane meir.
Glans
Vogue, smykke og mote er motiva når Ocean’s-franchisen byter kjønn. Noko feministisk manifest er filmen ikkje. Ein siktar meir mot dei som går i bling på festpremierar for filmversjonen av Sex og singelliv enn ein konsert med Bikini Kill. Når det er sagt, fiksar få filmar Bechdel-testen med større glans. Profesjonsprat om steling trumfar mas om menn, som er brikker i spelet. Det er i seg sjølv forfriskande. Filmen hersar meir med dumme ideal enn han objektiviserer Rihanna og resten av røvarane.
Regissør Gary Ross styrte storfilmen The Hunger Games til suksess. Han skapar ikkje særpreg no, men alt glir glatt og proft. Ocean’s 8 er eit lågterskeltilbod utan motstand, ein heilt vanleg tjuverifilm med krim, komikk og ein del kjekke replikkar. Spenninga er ikkje så sitrande som den beste i sjangeren. Her er kos i fokus. Tida sklir mjukt forbi. Serien vil nok halde fram så lenge pengane renn inn. Det er synd. Hollywood treng originalt stoff, men strittar mot og prioriterer seriefilmar. Kanskje ei kvassare kvinne på regi kan løfte neste tjuverifilmfreistnad?
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Krim
Regi: Gary Ross
Ocean’s 8
Med: Sandra Bullock, Cate Blanchett, Anne Hathaway
Debbie (Bullock) kjem ut av fengsel. Ho er eit luksusdyr av tjuveslekt. Fridomen skal straks nyttast til å stelle i stand eit storarta ran.
Bankran er keisamt. Det er meir underhaldande å stele eit enormt diamantsmykke under gallaen på The Metropolitan Museum of Art knytt til den vidgjetne fyrste måndagen i mai for moteverda. Ho må berre finne sju allierte, så er vi i gang.
Seriesegregering
Filmen følgjer tradisjonen til den moderne Ocean’s-trilogien av Steven Soderbergh, etter originalen frå 1960 med Frank Sinatra og gjengen. Første akt introduserer stjernegalleriet. Det er ikkje rom for å utvikle figurar. Dei er enkle og uoriginale, kanskje bortsett frå at filmar med kvinner i vinningskriminalitet går det ikkje tretten av på dusinet. Ein viss snert har oktetten rett nok.
Publikumsgrupper er like nøye planlagde som eit godt ran. Sjølv Hollywoods høge herrar har forstått at kvinner kjøper kinobillettar. Dei set så inn eit par kvinner som ikkje er kvite, til å spele andrefiolin for å nå ein breiare marknad og få færre skuldingar om reaksjonære haldningar. Slik segregerer dei sprøtt nok marknadane meir.
Glans
Vogue, smykke og mote er motiva når Ocean’s-franchisen byter kjønn. Noko feministisk manifest er filmen ikkje. Ein siktar meir mot dei som går i bling på festpremierar for filmversjonen av Sex og singelliv enn ein konsert med Bikini Kill. Når det er sagt, fiksar få filmar Bechdel-testen med større glans. Profesjonsprat om steling trumfar mas om menn, som er brikker i spelet. Det er i seg sjølv forfriskande. Filmen hersar meir med dumme ideal enn han objektiviserer Rihanna og resten av røvarane.
Regissør Gary Ross styrte storfilmen The Hunger Games til suksess. Han skapar ikkje særpreg no, men alt glir glatt og proft. Ocean’s 8 er eit lågterskeltilbod utan motstand, ein heilt vanleg tjuverifilm med krim, komikk og ein del kjekke replikkar. Spenninga er ikkje så sitrande som den beste i sjangeren. Her er kos i fokus. Tida sklir mjukt forbi. Serien vil nok halde fram så lenge pengane renn inn. Det er synd. Hollywood treng originalt stoff, men strittar mot og prioriterer seriefilmar. Kanskje ei kvassare kvinne på regi kan løfte neste tjuverifilmfreistnad?
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Regissør Gary Ross styrte storfilmen The Hunger Games til suksess. Han skapar ikkje særpreg no.
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.