Roman

Stig Aasvik:

Lofotveggen

Cappelen Damm

Lofotveggen er Aasviks fjerde roman, og for han er det ikkje eit ukjent grep å leggje hovudpersonen tett opp til forfattaren sjølv. Sidan ein roman til sjuande og sist er fiksjon, kallar vi likevel hovudpersonen «Stig». Vi møter «Stig» på jobbsøkjarkurs hos NAV i Oslo, på gamle trakter i Lofoten, som faren kjem frå, i tilbakeblikk på ulike arbeidssituasjonar i tekstbransjen eller når han viser til dagens nyheitsbilde. Forma er assosiativ – alle tema glir over i kvarandre utan varsel om temaskifte. Denne stream of consciousness-metoden er det ingenting å seie på. Eg har større innvendingar mot at forma ikkje gjer frå eller til for innhaldet, som ikkje er vesentleg for meg.

Klisjear

Det har med klisjear å gjere. Romanen opnar med «sko» som bilde på korleis ein har tatt seg fram i livet, og byr fleire gonger seinare på denne slitne metaforen. «Stig» går i fotspora til faren i «altfor store sko». «Snubla jeg? I mine egne sko?» «Hvorfor trasker jeg rundt i gamle sko når jeg kan kjøpe nye?».

Andre døme: «Jeg trodde jeg skulle sitte i cockpiten på dette flyet, så satt jeg i passasjerkabinen», eller foreldra i konflikt, sittande i «båten som var dømt til forlis». Når Aasvik legg inn referansar til andre verk og forfattarar, tvilar eg på evna hans til å sjå kva element som høver saman. Er dette til dømes eit miljø der det gir meining å blande inn Olav H. Hauge: «legger igjen kredittkort jeg ikke har i barer jeg ikke visste um»?

Skrivefeil

Det har med skrivefeil å gjere. Nærare 30 skrivefeil gjer sitt til å forstyrre lesinga, og vitnar om at verken forfattar eller forlag har lagt all verda i siste finpussen. Ikkje alle feila kjem av reine gleppar heller: «skomper borti», «mamma sukket og åkket seg», «sånn balet det på seg». Og kvifor skrive Arnold Schoenberg på den engelske måten, og kven er no Gunnar Ormstunge?

Oppramsing

Det har med oppramsing å gjere. Filmskaparar, forfattarar, filosofar – eller kjendisar «Stig» ser på gata – blir ramsa opp, men ikkje brukte til å seie noko meir. Dermed står det mest att som namnestrøing: ikkje tilfeldig valde namn som forfattaren har ønskt å omgi «Stig» med.

Sekvensane som tek føre seg den tvungne karriererettleiinga på NAV, har derimot noko føre seg. Her syner Aasvik ei observasjonsevne som er både god og humoristisk, og eg tek meg i å ønskje at heile romanen handla om dette. Eg likar òg setninga: «Huden, dette hylsteret resten av meg befinner seg i.»

Men éi setning og eitt situasjonsspor gjer ingen sommar. For meg gir teksten mest inntrykk av at forfattaren har ønskt å samle eigne opplevingar, minne og observasjonar, sjå samanhengar, men gløymt å lage litteratur av det.

Ingvild Bræin

Ingvild Bræin er litteraturvitar og fast bokmeldar i Dag og Tid.