Krimdrama

Regi: Mikael Marcimain

Hendelser ved vann (Orig. tittel: Händelser vid vatten)

Med: Pernilla August, Rolf Lassgård, Asta Kamma August
NRK TV-SERIE

Ein jonsokaftan i 1973 blir to turistar drepne i teltet sitt ved Svartvatnet i Norrland. Den som finn dei, er Annie (Kamma August) som er på veg til hippiekollektivet på Stjärnberg saman med den vesle dottera si. Nesten tjue år seinare er dei same personane framleis i bygda, med unntak av den personen Annie veit ho såg springa forbi drapsstaden rett før. Kva skjer når Johan Brandberg plutseleg dukkar opp att? Saman med den no vaksne dottera hennar?

Stilsikkert

Det er snart tretti år sidan eg las boka til Kerstin Ekman, og eg som knapt hugsar ein TV-krim eg såg for eit par år sidan, kan fryda meg over at eg ikkje hugsar noko som helst av verken handlinga eller dei skuldige i Hendelser ved vann. Det einaste eg hugsar er at eg likte boka, og eg har gitt ho vekk som gebursdagsgåve for ikkje mange år sidan til nokon eg meinte burde lesa «smart krim».

Med dette vil eg tru eg har sikta til at det er mange lag i både boka og serien, som går på at her er nyanserte problemstillingar som ofte ikkje er det mest framståande i underhaldningskrim av samlebandstypen. Særleg dette med samisk bakgrunn og hets av minoritetar ligg som eit bakteppe som ikkje verkar påtrengande, men som gjev ein ekstra dimensjon.

Elles er Hendelser ved vann fyrst og fremst ein skikkeleg godtepose av ein påskekrim: sektliknande hippiar, sprengkåte bikarakterar og ei skikkeleg mystisk mordsak som kjem fram i lyset etter årevis med spekulasjonar. Og tidskoloritten er til å fryda seg over – både syttitalet og nittitalet er gjengjeve til fingerspissane.

Ål må hon leva

Det er på ein måte dristig av statskanalen å køyra denne serien som årets påskekrim. Dalgliesh og gjengen til Agatha Christie er så langt frå denne svenske rolegkrimmen som du kan koma. Stiff upper lip er bytt ut med sneip og mage – klumsete landsbylegar og drikkfeldig lokalpoliti er på saka. Ingen av karakterane er einsidige, ingen er perfekte, med andre ord: eit realistisk tablå og ein slags sosialrealisme i påskekrimform.

Likevel er det nok guffen stemning til at du ikkje sit og tenkjer kor høgverdig det heile er, dette er hardkokt nok til å hamna godt innanfor den litt påklistra merkelappen Nordic noir. Som ein kuriositet blir eg utruleg glad av den nydelege forteljarstemma som oppsummerer kvar episode. Det er noko så heilsvensk over det, som eit nikk til Fanny og Alexander eller Marikken, for den del. Og som eit enormt effektivt grep, i alle fall på denne sjåaren, så har eg no ein gjenoppstått angst for ål.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.