Drama/Thriller

Regi: Lynne Ramsay

You Were Never Really Here

Med: Joaquin Phoenix, Judith Roberts, Ekatarina Samsonov, John Doman

I New York forsvinn unge jenter og endar som sexslavar for rike, mektige menn. Krigsveteran Joe (Phoenix) jobbar som ein slags torpedo for å frigjera desse jentene. Spelet tek ein om mogleg endå meir alvorleg karakter då senatordottera Nina (Samsonov) vert meld sakna.

Musikalsk

Noko av det beste eg veit med filmane til Lynne Ramsey, er musikkbruken. Ikkje berre er ho ein kløppar på å sidestilla uskuldig slagerar frå pophistoria med ofte grimme, grå scener, totalt uredd for å bruka tydeleg symbolikk gjennom tekstane. Originalmusikken i You Were Never Really Here er ved Radiohead-gitarist Jonny Greenwood, og dette preget kler filmen til dei grader. Han har noko tidlaust og samtidig moderne over seg, akkurat som filmane til Ramsey, og ein intensitet som er med på å setja stemninga, saman med det elles aldeles imponerande lyddesignet. Og brummande oppi dette går ein nesten ugjenkjenneleg skjeggete Joaquin Phoenix rundt som ein skadeskoten bjørn. Han utstrålar både tryggleik, styrke og samstundes ei uro som verkar ukontrollerbar.

Irrgangveg

Skotske Ramsey gjorde to filmar i heimlandet før ho forflytta seg til USA. Både debuten Ratcatcher (1999) og Morvern Callar (2002) fekk strålande mottaking. Men fyrst med Vi må snakke om Kevin (2011) fekk ho sitt store gjennombrot. På ein grufull, hjarteskjerande måte skildrar ho mora til ein skulemassakremordar. Ho har tydelegvis ein forkjærleik for dei mørkaste irrgangane i både samfunnet og sjela. You Were Never Really Here handlar dels om pedofili, dels om krigsveteranar, dels om maktfordeling og dels om barndomstraume. Det heile heng saman, sjølv om eg synest det er forvirrande til tider: Skal det vera eit politisk drama eller ein psykologisk thriller? Eller litt begge delar? Det er så mange forstyrrande element at effekten ikkje pløyer seg djupt ned, men blir liggande på overflata og skurra. Men som med skurring blir det oftast fort gløymt, i motsetning til skikkelege slag i fjeset eller knyttnevar i magen. Med andre ord: Ramseys siste film er ikkje hennar beste. Likevel kjenner eg at eg vil sjå han om igjen – kanskje det er noko eg har gått glipp av. Ramsey-effekten er såleis tydeleg til stades.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.